Podczas studiów historycznych niejednokrotnie byłem zmuszony zmagać się z książkami ciężkimi, o zawartości merytorycznej niezbędnej do opanowania, ale napisanych suchym, skrajnie nieatrakcyjnym stylem, utrudniającym zrozumienie treści. W niektórych dyscyplinach do tej pory funkcjonuje przekonanie, że praca naukowa ma być napisana językiem fachowym – a niekiedy wręcz tak, by każdy laik czuł się zawstydzony liczbą niezrozumiałych dla niego terminów. Zamiast dążyć do tego, by działalność najtęższych umysłów była dostępna dla maksymalnej rzeszy odbiorców – wolą oni pozostać elitarną, odizolowaną grupą.

Ten przydługi wstęp sprowadza się do tego, że z ogromnym szacunkiem podchodzę do autorów, którzy poza troską o poziom merytoryczny swojego dzieła, żmudną analizą, starają się ubierać swoje tezy i uzasadniać je w sposób przystępny dla przeciętnego czytelnika, nie tylko kolegi po fachu. Robert Green stanął przed bardzo trudnym zadaniem – przybliżyć zainteresowanym losy Aleksandra Macedońskiego, jednej z najciekawszych postaci w całej historii świata. Pełnej sprzeczności, łączącej dzieje antycznej Grecji z Bliskim Wschodem, niezłomnego imperatora, genialnego stratega, ale w dużej mierze również człowieka – zagadkę.

Green stara się jak może przeprowadzić nas przez tę plątaninę wydarzeń, postaci historycznych i kierujących nimi motywów. I chociaż bez podstawowej wiedzy historycznej i odrobiny cierpliwości nie da się przebrnąć przez jego książkę, trudno mi wyobrazić sobie lepszy sposób narracji od tego, który przyjął. Aleksander, który wyłania się z jej kart to człowiek żyjący od najmłodszych lat pod niewyobrażalną presją – i choć niemal zawsze podejmował decyzje, które wzmacniały jego pozycję i prowadziły go do sukcesów – w swoim geniuszu, nieomylności, wręcz boskości stał się wyobcowany i samotny. Jego losy ukazane nam przez Greena pomagają uświadomić sobie, jak cienka (arbitralnie ustalana) granica dzieli bezwzględnego tyrana od natchnionego wizjonera.

Podczas studiów historycznych niejednokrotnie byłem zmuszony zmagać się z książkami ciężkimi, o zawartości merytorycznej niezbędnej do opanowania, ale napisanych suchym, skrajnie nieatrakcyjnym stylem, utrudniającym zrozumienie treści. W niektórych dyscyplinach do tej pory funkcjonuje przekonanie, że praca naukowa ma być napisana językiem fachowym – a niekiedy wręcz tak,...