Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Napisana w świetnym stylu i wciągająca niczym powieść biografia wielkiego wodza starożytności. Właściwie to wodzów, bo pierwsze 150 stron opisuje dzieje Filipa II Macedońskiego, ojca Aleksandra. Co najbardziej podoba mi się w tej książce? To, że Green nie jest zauroczony Aleksandrem, nie pisze o nim na kolanach tylko zachowuje chłodny dystans i krytyczne spojrzenie. Dużo miejsca poświęca psychice swojego bohatera, jego motywacjom, często bardzo małostkowym czynom, narastającemu okrucieństwu i postępującemu odklejeniu od rzeczywistości. Takiego Aleksandra można podziwiać jako wodza ale trudno cenić jako człowieka. Nie zmienia to oczywiście faktu, że narodzenie się starożytnej Macedonii, najpierw jako lokalnej a potem jako światowej potęgi oraz epicki marsz Macedończyków do krańców znanego świata były, są i będą fascynujące. Green opisuje te wydarzenia z prawdziwą maestrią. Prowadzi czytelnika przez gąszcz dworskich i sztabowych intryg, zabiera go na wędrówkę przez azjatyckie pustynie, każe mu moknąć w monsunowych deszczach w Indiach, pcha do szturmu na twierdze albo galopu wśród hetajrów a w nagrodę pozwala pić na umór podczas pałacowych libacji. Jedno małe zastrzeżenie jakie mam do autora (bo raczej nie do tłumacza?) – użycie w opisie nowożytnej terminologii wojskowej. Parmenion jest tutaj „marszałkiem”, falanga dzieli się na „bataliony”, jazda na „szwadrony”, mosty budują „saperzy” a kilka razy na scenie pojawiają się nawet „komandosi”(!). Szczegółowa analiza przebiegu bitwy nad Granikiem zamieszczona w aneksie każe sądzić, że Peter Green pojęcie o starożytnej wojskowości posiada. Zapewne więc taka nomenklatura to po prostu kwestia przyjętej konwencji. Mimo wszystko za każdym razem gdy trafiałem na takie określenie, to czułem, jakby ktoś w dobrze naoliwione tryby opowieści wrzucił małą garstkę piachu. Dla większości czytelników będzie to jednak drobiazg bez znaczenia, w niczym nie umniejszający tej świetnej książce.