Porozumienie Napoleona z carem Aleksandrem w Tylży umożliwiło powstanie Księstwa Warszawskiego. Ze strony cesarza Francuzów nie był to akt miłości do Polski i Polaków (z wyjątkiem pani Walewskiej, ma się rozumieć), a raczej chłodna kalkulacja. Choć Księstwo stanowiło najdalej wysunięty na wschód przyczółek „cywilizacji napoleońskiej”, to jednak Napoleon, aby nie drażnić Rosjan, nadał mu rangę nieadekwatną do polskich aspiracji narodowych: był to twór niewielki (powstał z ziem zaboru pruskiego), osobliwa była też jego nazwa – zamiast królestwa – księstwo i nie polskie, tylko warszawskie. Ot, taka poprawność polityczna. Szybko też okazało się, że rosyjskie „sojusznik” nie zamierzał dotrzymać postanowień z Tylży. Mniejsza o łamanie antyangielskiej blokady kontynentalnej, groźniejsza była przyjazna neutralność wobec Austrii, głównego podówczas wroga Francji, która nie godziła się na wskrzeszenie państwa polskiego nawet w tak ograniczonej formie i zaatakowała je w 1809 roku.
O dziejach tej kampanii i jej największej bitwie opowiada Romuald Romański we wznowionej jakiś czas temu książce „Raszyn 1809”. Wynik starcia wydawał się z góry przesądzony: potężny habsburski Goliat przeciw polskiemu Dawidowi. Jak w Biblii wygrał ten drugi, mimo że Austriacy mieli dwukrotną przewagę. Książę Józef Poniatowski doskonale rozegrał tę partię: pod Raszynem wykrwawił i zatrzymał wroga, wprawdzie niebawem oddał Warszawę, ale tylko po to, aby przenieść ciężar wojny na podwórko przeciwnika – do Małopolski. Habsburgowie zostali rzuceni na kolana, bowiem do przegranej wojny z Księstwem Warszawskim doszła klęska w starciu z Napoleonem pod Wagram.

Porozumienie Napoleona z carem Aleksandrem w Tylży umożliwiło powstanie Księstwa Warszawskiego. Ze strony cesarza Francuzów nie był to akt miłości do Polski i Polaków (z wyjątkiem pani Walewskiej, ma się rozumieć), a raczej chłodna kalkulacja. Choć Księstwo stanowiło najdalej wysunięty na wschód przyczółek „cywilizacji napoleońskiej”, to jednak Napoleon, aby nie drażnić...