Krótko, zwięźle i bardzo ciekawie. Tak można scharakteryzować sposób w jaki autor opowiada o polskim epizodzie kampanii 1809 roku. To niezwykle krzepiąca historia mobilizacji polskiego oręża i budowania naszej tożsamości narodowej w chwili ekstremalnego zagrożenia. Na szczęście nie znajdziemy w książce patriotycznego zadęcia i przesadnego patosu. Są za to szczegóły na temat konfliktów i animozji między głównymi graczami w tej historii - nasza narodowa bolączka. Są również wciągające opisy starć, nakreślone zostało tło historyczne i polityczne okoliczności wydarzeń.
Interesujący, lecz mało znany fragment naszej przeszłości. O bitwie raszyńskiej słyszeli w zasadzie wszyscy, pozostałe zdarzenia owiewa raczej mgiełka zapomnienia. Szkoda.

Krótko, zwięźle i bardzo ciekawie. Tak można scharakteryzować sposób w jaki autor opowiada o polskim epizodzie kampanii 1809 roku. To niezwykle krzepiąca historia mobilizacji polskiego oręża i budowania naszej tożsamości narodowej w chwili ekstremalnego zagrożenia. Na szczęście nie znajdziemy w książce patriotycznego zadęcia i przesadnego patosu. Są za to szczegóły na...

O kampanii roku 1809-go wiedziałem dotychczas bardzo mało: prowadzona przez skąpe siły zbrojne dziwnego tworu politycznego, zakończyła się ona nieoczekiwanym zwycięstwem nad o wiele silniejszym przeciwnikiem. Romuald Romański opisuje nie tylko samą bitwę pod Raszynem, ale właśnie całą kampanię, która znacząco powiększyła teren Księstwa Warszawskiego.

„Raszyn 1809” to typowa pozycja serii „HB”. Autor zaznajamia najpierw zainteresowanego laika z sytuacją polityczną przed wybuchem konfliktu. Potem przedstawia stan ówczesnych polskich i austriackich sił zbrojnych i omawia cele, jakie przyświecały Habsburgom przy wypowiedzeniu wojny. Te pierwsze rozdziały są dobrze czytelne i (jak na możliwości serii) dość obszerne.

Romański przechodzi w następnych rozdziałach do samych starć kampanii i prowadzi czytelnika poprzez marsz sił austriackich pod Warszawę, bitwę raszyńską, odwrót księcia Poniatowskiego na prawy brzeg Wisły, obronę Pragi oraz kontratak Polaków na Małopolskę, zakończony zdobyciem Sandomierza, Lublina, i Zamościa.

Chociaż autor opisuje wydarzenia bardzo przystępnie, to odczuwam jednak brak lepszych map. Szczególnie brakuje mapy, która przedstawiałaby cały teatr działań i manewry biorących w kampanii sił. Dwie mapy bitwy pod Raszynem to raczej ogólne szkice, które zarówno wielkością jak i zawartymi na nich informacjami wnoszą raczej niewiele. Również typowe dla serii, czarno-białe ilustracje są mało informatywne (zwłaszcza rysunki żołnierzy oraz reprodukcje obrazów są raczej, ponieważ czarno-białe, zupełnie nieadekwatne). Ciekawie wyglądają natomiast ówczesne rysunki twierdz i umocnień omawianego regionu.

Styl autora jest rzeczowy, ale w miarę żywy, co czyni lekturę stosunkowo przyjemną. Romański stara się być obiektywnym narratorem, stroniącym od zbytniej gloryfikacji Polaków lub demonizacji Austriaków. W paru miejscach autor poświęca nieco miejsca na spór z wcześniejszymi historykami kampanii i przedstawia argumenty dla własnej interpretacji wydarzeń.

W epilogu książki autor opisuje pokrótce koniec kampanii i jej wpływ na dalszy rozwój terytorialny Księstwa Warszawskiego.

„Raszyn 1809” jest tym samym dobrą pozycją serii, którą można polecić jako informatywny punkt wyjścia dla dalszych studiów okresu wojen napoleońskich w Polsce.

Bardzo negatywnie oceniam jednak korektę tego tomu. Wiele literówek oraz błędów formatu, częstych zwłaszcza w ostatniej jednej trzeciej książki, uprzykrza lekturę. To tym bardziej niezrozumiałe, że absolutną większość takich błędów można wyłapać przez funkcję korekty zwyczajnych procesorów tekstu. Dla pani korektor: Pała!

O kampanii roku 1809-go wiedziałem dotychczas bardzo mało: prowadzona przez skąpe siły zbrojne dziwnego tworu politycznego, zakończyła się ona nieoczekiwanym zwycięstwem nad o wiele silniejszym przeciwnikiem. Romuald Romański opisuje nie tylko samą bitwę pod Raszynem, ale właśnie całą kampanię, która znacząco powiększyła teren Księstwa Warszawskiego.

„Raszyn 1809” to...

Porozumienie Napoleona z carem Aleksandrem w Tylży umożliwiło powstanie Księstwa Warszawskiego. Ze strony cesarza Francuzów nie był to akt miłości do Polski i Polaków (z wyjątkiem pani Walewskiej, ma się rozumieć),a raczej chłodna kalkulacja. Choć Księstwo stanowiło najdalej wysunięty na wschód przyczółek „cywilizacji napoleońskiej”, to jednak Napoleon, aby nie drażnić Rosjan, nadał mu rangę nieadekwatną do polskich aspiracji narodowych: był to twór niewielki (powstał z ziem zaboru pruskiego),osobliwa była też jego nazwa – zamiast królestwa – księstwo i nie polskie, tylko warszawskie. Ot, taka poprawność polityczna. Szybko też okazało się, że rosyjskie „sojusznik” nie zamierzał dotrzymać postanowień z Tylży. Mniejsza o łamanie antyangielskiej blokady kontynentalnej, groźniejsza była przyjazna neutralność wobec Austrii, głównego podówczas wroga Francji, która nie godziła się na wskrzeszenie państwa polskiego nawet w tak ograniczonej formie i zaatakowała je w 1809 roku.
O dziejach tej kampanii i jej największej bitwie opowiada Romuald Romański we wznowionej jakiś czas temu książce „Raszyn 1809”. Wynik starcia wydawał się z góry przesądzony: potężny habsburski Goliat przeciw polskiemu Dawidowi. Jak w Biblii wygrał ten drugi, mimo że Austriacy mieli dwukrotną przewagę. Książę Józef Poniatowski doskonale rozegrał tę partię: pod Raszynem wykrwawił i zatrzymał wroga, wprawdzie niebawem oddał Warszawę, ale tylko po to, aby przenieść ciężar wojny na podwórko przeciwnika – do Małopolski. Habsburgowie zostali rzuceni na kolana, bowiem do przegranej wojny z Księstwem Warszawskim doszła klęska w starciu z Napoleonem pod Wagram.

Porozumienie Napoleona z carem Aleksandrem w Tylży umożliwiło powstanie Księstwa Warszawskiego. Ze strony cesarza Francuzów nie był to akt miłości do Polski i Polaków (z wyjątkiem pani Walewskiej, ma się rozumieć),a raczej chłodna kalkulacja. Choć Księstwo stanowiło najdalej wysunięty na wschód przyczółek „cywilizacji napoleońskiej”, to jednak Napoleon, aby nie drażnić...