GNIOT, GNIOT, GNIOT, GNIOT...
Przez pierwsze 50 stron czułam się potraktowana przez autorkę jak bezmózg. Tak, jakby pisała książkę, coś jej nie wyszło, ale OK, może być, czytelnik nie zauważy. Nie wiem jak pociągnąć wątek? Nieważne, ważne żeby nabazgrać cokolwiek, bez sensu, czytelnik i tak to łyknie... Przewracając kolejne strony nabrałam jednak wątpliwości co do mozliwości intelektualnych samej pisarki. Coś wie, coś doczytała, poupychała gdzie się da mądre cytaty i nazwiska (które zapewne na bieżąco wynajdywała w googlach) i zrobiła się sieczka. Książka nie ma składu ani ładu. Drażniła mnie od początku do końca. Zdania "gdzieś to czytałam" mało nie wyrzygałam. Quasi-intelektualne dialogi, pseudo-filozoficzne rozważania. Zero jakiejkolwiek logiki czy konsekwencji. W momencie, kiedy pojawiły się postapokaliptyczne wizje (jakże mierne, jakże żałosne), myślałam, że nie dam rady tych wypocin skończyć. Wątek z programistą nawet dał radę, niestety skonczył się szybko i równie absurdalnie. No i to nieprzewidywalne, tajemnicze zakończenie... no ACH! BIEEEEEEEEEDA!

GNIOT, GNIOT, GNIOT, GNIOT...
Przez pierwsze 50 stron czułam się potraktowana przez autorkę jak bezmózg. Tak, jakby pisała książkę, coś jej nie wyszło, ale OK, może być, czytelnik nie zauważy. Nie wiem jak pociągnąć wątek? Nieważne, ważne żeby nabazgrać cokolwiek, bez sensu, czytelnik i tak to łyknie... Przewracając kolejne strony nabrałam jednak wątpliwości co do...