'Ale od Pigafetty wiem, co naprawdę mnie czeka. Chociaż cofam zegar wiszący na ścianie mojej kabiny, dni są coraz krótsze. Słońce wpada do morza tuż po kolacji, ogarnia nas ciemność, a ja boję się, odwracają się do okna, bo ktoś zasłania mi oczy. Oficerowie z uprzejmości nie zdradzają się z niczym, ale wyraźnie czuję, że powoli zsuwamy się z półkuli północnej w nicość południowego morza, w drodze do rajskich wysp, gdzie przyjaciółki francuskiego hydraulika siedzą w słońcu, plotą wieńce i o nim zapominają.'
Fantasmagoryczny język, w którym można się wręcz pogubić i bez dostatecznej ciszy nie da się nawet zrozumieć krótkiego zdania. Ale warto włożyć wysiłek, by odkryć piękno tej książki. Autorka opisując zwykłe czynności, zdarzenia i przeciętnych ludzi, wyciąga na wierzch i eksponuje ich nadnaturalność, ich cudowność i nadprzyrodzoność, która w świecie tak niestałym objawia się powtarzalnością i rutyną. Warto.

'Ale od Pigafetty wiem, co naprawdę mnie czeka. Chociaż cofam zegar wiszący na ścianie mojej kabiny, dni są coraz krótsze. Słońce wpada do morza tuż po kolacji, ogarnia nas ciemność, a ja boję się, odwracają się do okna, bo ktoś zasłania mi oczy. Oficerowie z uprzejmości nie zdradzają się z niczym, ale wyraźnie czuję, że powoli zsuwamy się z półkuli północnej w nicość...