BAGNO
(...) W swojej istocie „Spisek” – oprócz bycia doskonałą powieścią sensacyjną – jest wiarygodnym zapisem gangreny toczącej ówczesną (i naiwnością byłoby twierdzić, że tylko ówczesną) politykę USA. Zamach na Kennedy’ego był w tym ujęciu niechcianym ale nieuniknionym ujawnieniem się na powierzchnię podskórnych mechanizmów „robienia” polityki mocarstwowej, na którą składa się splot interesów agencji rządowych, polityków, wielkiego biznesu i - last but not least – świata przestępczości zorganizowanej. Taka wizja zahacza może o spiskową teorię dziejów, ale przecież zaangażowanie CIA w operację w Zatoce Świń jest powszechnie znane, podobnie niejasne pochodzenie fortuny Kennedych, czy wreszcie korzyści, jakie ze śmierci JFK odniosło wiele podmiotów – od CIA po mafię. W portretowaniu wielkich i mniejszych tego świata Ellroy nie oszczędza nikogo. Szef FBI Hoover to rozkochany w podsłuchach dewiant. Howard Hughes jest paranoikiem dopuszczającym do siebie wyłącznie mormonów. John Kennedy jest zainteresowany głównie kobietami. Pierwsze prezydenckie zadanie jakie po elekcji wyznacza Kemperowi Boydowi brzmi: Znajdź mi na wieczór jakieś dziewczyny. W tym kontekście zresztą Ellroy pozwolił sobie na kapitalny żart z legendarnego romansu prezydenta z Marylin Monroe. Poza tym JFK to uśmiechnięty, gładki konformista i asekurant (To Bobby walczy z mafią, nie ja). W całym tym bagnie najmniej grzesznym jest uparcie walczący z mafią Robert Kennedy, brutal o silnych zasadach moralnych, bodaj jedyna w miarę pozytywna postać w tym uniwersum.

Mimo skrajne skomplikowanej intrygi powieść niebywale wciąga. Ellroy wyrobił sobie specyficzny telegraficzny styl: skrótowy, zwarty, gęsty do granic przyswajalności. Taki język stworzył ponoć skracając na żądanie wydawcy „Białą gorączkę”, z której… wykreślił większość czasowników. W „Spisku” osiąga niespotykaną nigdzie indziej kondensację stylu, przez co powieść czyta się w najwyższym skupieniu. Potrafi na jednej stronie zmieścić ilość informacji, na którą innemu pisarzowi nie starczyło by rozdziału. Jest przy tym wściekle cyniczny, często wulgarny i absolutnie niepoprawny politycznie (aż dziw, że przekład – znakomity - jest dziełem dwóch kobiet). Przy tym absolutnie panuje nad dramaturgią i pisze bez wątpienia najlepsze dialogi w literaturze kryminalnej (to zresztą wiadomo już od "Czarnej Dalii"). Swoją narrację uzupełnia mnogością dokumentów takich jak korespondencja, stenogramy z podsłuchów telefonicznych, zapisy rozmów w barach i gabinetach czy służbowe raporty. Daje to poczucie, że naprawdę ma się wgląd za kulisy historii najnowszej. Wszystkie te dokumenty są fikcyjne, co nie zmienia faktu, że pisząc „Spisek” Ellroy przeprowadził bardzo szerokie kwerendy (zatrudniał do nich dziennikarzy). Cykl "Underworld USA" uważa przy tym za powieści stricte historyczne, a nie sensacyjne. (...)

Całość recenzji na blogu: http://www.zaokladkiplotem.pl/2011/04/james-ellroy-amerykanski-spisek.html

BAGNO
(...) W swojej istocie „Spisek” – oprócz bycia doskonałą powieścią sensacyjną – jest wiarygodnym zapisem gangreny toczącej ówczesną (i naiwnością byłoby twierdzić, że tylko ówczesną) politykę USA. Zamach na Kennedy’ego był w tym ujęciu niechcianym ale nieuniknionym ujawnieniem się na powierzchnię podskórnych mechanizmów „robienia” polityki mocarstwowej, na którą...