Inteligentna, budząca niepokój proza kryminalna. Tak właśnie mam ochotę to nazwać, bo choć wątek zabójstw (a może jednak wypadku i samobójstwa?) w szkole dla pielęgniarek jest dominujący, to książka stanowi też wysmakowaną grę między bohaterami, w którą wciągnięty zostaje po uszy także czytelnik. Gra w kłamstwa, w hipokryzję, w wielkie udawanie - nie tylko na użytek Scotland Yardu przy okazji prowadzonego śledztwa, ale i na użytek własny oraz otoczenia, na co dzień.

Owo otoczenie to garstka młodych kobiet we wspomnianej szkole oraz kilka starszych, dyplomowanych pielęgniarek. Środowisko zamknięte i zdecydowanie kastowe, kojarzy się choćby z dawnymi pensjami, ich kierownictwem i podopiecznymi. Choć akcja kryminału toczy się niemal współcześnie (nie wcześniej niż w latach 70. XX w.), i natura bohaterek, i ogólna atmosfera powieści mają całkiem XIX-wieczny posmaczek. Odczucie to podtrzymują też świetne kolaże, otwierające każdy rozdział (niestety, nie udało mi się znaleźć w książce informacji, kto jest ich autorem). A do tego jeszcze śmierć ofiar spowodowana jest trucizną - jakże niewspółczesna to metoda! Dziwnie staromodny wydaje się nawet oficer prowadzący śledztwo, wystarczająco dystyngowany, powściągliwy i dumny, by pasować do zapoprzedniej epoki.

I okazuje się, że choć świat poszedł do przodu, w ludzkiej naturze niewiele się zmieniło, ciągle zazdrość, zawiść, tajemnice, mniejsze i większe podłostki. W tym żmijowisku chwilami wydaje się, że mordercą może być każdy. Zakończenie zaskakuje i stanowi dowód na to, że pod pozornym pięknem natury ludzkiej potrafi czaić się prawdziwa ohyda.

Inteligentna, budząca niepokój proza kryminalna. Tak właśnie mam ochotę to nazwać, bo choć wątek zabójstw (a może jednak wypadku i samobójstwa?) w szkole dla pielęgniarek jest dominujący, to książka stanowi też wysmakowaną grę między bohaterami, w którą wciągnięty zostaje po uszy także czytelnik. Gra w kłamstwa, w hipokryzję, w wielkie udawanie - nie tylko na użytek...