Motyw rozliczenia z przeszłością poprzez odkrycie rodzinnej tajemnicy często występuje na kartach powieści. Jednym autorom realizacja tego tematu wychodzi lepiej, innym nieco słabiej. Musso bardzo sprawnie wyjawia nam pogrzebane kilkadziesiąt lat wcześniej tajemnice, a wykorzystując czasy wojny, skutecznie podsyca zainteresowanie czytelnika. Jednak... nie zaiskrzyło! Co prawda język powieści jest bardzo przystępny, a styl lekki i przyjemny (mimo pewnych okropności, które przewijają się co jakiś czas w kolejnych rozdziałach), jednak książkę czytało mi się bardzo opornie i niestety, jak to się mówi, było bez szału. Historia - może nie cała, ale wiele jej aspektów - wydała mi się naciągana, a bohaterowie podejmujący dziwne decyzje nie zyskali mojej sympatii - ta cała farsa nie przekonała i prawdę mówiąc, było mi wszystko jedno, co z tego wyniknie.

Zabrakło też wypieków na policzkach, nie pojawiła się żadna łezka - ta powieść nie wniosła niczego w moje życie - nie poruszyła mnie, nie wywołała współczucia i nie zainteresowała na tyle, bym nie mogła jej odłożyć; odkładałam często i bez większego żalu.

Mimo wszystko nie porzuciłam Zimnych popiołów, ale doczytałam je do końca i, co ważne, ten finał zmusił mnie do refleksji - nie nad przeszłością i sekretami, ale nad teraźniejszością, nad byciem tu i teraz oraz nad jakością tego "bycia". Dlatego też czasu spędzonego na lekturze tej powieści nie uważam za stracony i chociaż historia mnie nie powaliła, i może nawet za jakiś czas wyrzucę ją z pamięci, to weszła do końca - z oporem, ale bez wizji porzucenia.

Zapraszam na "Zimne popioły" i więcej :)
matkapuchatka.pl/p/renenzje.html

Motyw rozliczenia z przeszłością poprzez odkrycie rodzinnej tajemnicy często występuje na kartach powieści. Jednym autorom realizacja tego tematu wychodzi lepiej, innym nieco słabiej. Musso bardzo sprawnie wyjawia nam pogrzebane kilkadziesiąt lat wcześniej tajemnice, a wykorzystując czasy wojny, skutecznie podsyca zainteresowanie czytelnika. Jednak... nie zaiskrzyło! Co...