Kupił mnie tytuł. Liczyłem na pełną humoru i dystansu lekturę, która z pazurem rozprawia się z klasycznymi mitami i stereotypami ról w społeczeństwie. Na początku tak było, czytając książkę "w parze" świetnie bawiliśmy się jazdą po klasykach. Ale "im dalej w las..." tym większe karaluchy. Ogarniał nas co raz większy smutek i poczucie jakiegoś wylewania żalu. Tak jak brzmi tytuł jednego z rozdziałów: Oczekiwania kontra rzeczywistość. Tytuł wzbudzał pewne oczekiwania, ale rzeczywistość zrobiła swoje.
Z tej perspektywy zastanawiam się czy te dwieście kilka stron książki to plus czy minus. Prawdopodobnie, gdyby liczyła z 400 to po 100 stronach odłożyłbym i podziękowałbym za dalsze czytanie. A tak stwierdziłem, że jednak dobiję do końca bo ponoć "niedużo zostało". No i domęczyłem, w pełni znaczenia męczarni, ociekającej metaforycznymi potem, łzami i krwią.
Nie powiem całkowicie, że "nie". Jest sporo zabawnych momentów wywołujących jeśli nie śmiech to przynajmniej uśmiech. Ale było też niemało takich, po których czuło się gorycz i lekkie zażenowanie, wywołane towarzyszeniem w tej lekko niesmacznej walce z własnymi demonami cywilizacyjnymi. Jak też Autorka, ponoć będąca bezdzietną panną - wie wszystko o życiu z mężem i opiece nad dziećmi. Ojejku, wspaniale. Jako że książka jest "bez cenzury", to pisząc opinię dodam jeszcze, że w całości brakowało mi jeszcze tylko zdania w stylu, że "Słońce to tylko p...na latarnia". Chce się też powiedzieć Autorce, że życie to nie same miłe chwile i każdy zmaga się z problemami. Narzeka Pani na narzekanie i wszechwiedzę otoczenia, a sama tworzy owo tetryczne omnipotentne otoczenie.
Aby nieco złagodzić swój osąd i szukać pozytywów dodam - całkiem możliwe że nie jestem odbiorca docelowym tej pozycji.

Kupił mnie tytuł. Liczyłem na pełną humoru i dystansu lekturę, która z pazurem rozprawia się z klasycznymi mitami i stereotypami ról w społeczeństwie. Na początku tak było, czytając książkę "w parze" świetnie bawiliśmy się jazdą po klasykach. Ale "im dalej w las..." tym większe karaluchy. Ogarniał nas co raz większy smutek i poczucie jakiegoś wylewania żalu. Tak jak brzmi...