zmęczyłem, bo inaczej nie da się tego określić, wtórne, słabe, męczące, naiwne... wprawdzie pan Hill też już młodzieniaszkiem nie jest, ale mając 50-lat pisze jak tatuś po siedemdziesiątce... poza tym - ilość to niekoniecznie jakość, Panie Hill - proponuję wysłuchać wiersza Norwida "Coraz to z ciebie jako drzazgi smolnej", jest tam o wiele więcej prawdy o życiu niż w tym opasłym tomie który Pan spłodził...

zmęczyłem, bo inaczej nie da się tego określić, wtórne, słabe, męczące, naiwne... wprawdzie pan Hill też już młodzieniaszkiem nie jest, ale mając 50-lat pisze jak tatuś po siedemdziesiątce... poza tym - ilość to niekoniecznie jakość, Panie Hill - proponuję wysłuchać wiersza Norwida "Coraz to z ciebie jako drzazgi smolnej", jest tam o wiele więcej prawdy o życiu niż w tym...

Bardzo pezypomina Bastion autorstwa ojca Hilla. Pojawiają się podobne motywy, jak ciężarna bohaterka, zakochany w niej psychopata pragnący zemsty i nowy bohaterski ukochany. Do tego apokaliosa i nowe społeczeństwo towrzące własną nową wiarę.
Książka pomysłowa, ale chwilami nudna i podejmująca bardzo nieistotne tematy.
Bohaterów też ciężko polubić.
Zdecydowanie wolę inne książki tego autora.

Bardzo pezypomina Bastion autorstwa ojca Hilla. Pojawiają się podobne motywy, jak ciężarna bohaterka, zakochany w niej psychopata pragnący zemsty i nowy bohaterski ukochany. Do tego apokaliosa i nowe społeczeństwo towrzące własną nową wiarę.
Książka pomysłowa, ale chwilami nudna i podejmująca bardzo nieistotne tematy.
Bohaterów też ciężko polubić.
Zdecydowanie wolę inne...

“Strażak" trafia wreszcie na moją listę książek ukończonych/wymęczonych i między Bogiem a prawdą, nie obyło się bez kilkukrotnego podejścia do tematu. A wszystko przez siermiężny początek, który niemal nie odbił mnie od tej historii. Dalej jest już znacznie lepiej i w końcowych partiach, fabuła naprawdę nabiera rumieńców, ale żeby tam dotrzeć, to trzeba przebrnąć przez małe morze znanych i wyświechtanych pomysłów oraz (w większości) przewidywalnych zwrotów akcji, gdzie najmocniej rozczarowała mnie otwarta i zarazem łatwa do zgadnięcia końcówka...

I żeby nie było. Książka ma swoje momenty, jak zakończenie wątku męża głównej bohaterki. Konia z rzędem temu , kto nie chciał by go ubić. Też wątek niejakiej Karen to także wzorcowy przykład odjazdu w stronę fanatyzmu religijnego w czasach zarazy. Do czego to może doprowadzić, zwłaszcza kiedy taka osoba dzierży władzę? Domyślcie się. Na plus zaliczam też tytułowego strażaka, Johna, który ma za sobą interesujące zaplecze i potrafi robić rzeczy, które nie śniły się filozofom. Jego relacja z główną bohaterą na plus, zwłaszcza że na poły jest irytująca, co intrygująca.

Po świecie szaleje kolejny bakcyl. A zaraza to dosyć nietypowa. Ciało pokrywa się łuską, a człowiek w niezbyt sprzyjających okolicznościach może zapłonąć jak latarnia, wcześniej dymiąc okazale. Choroba może mieć coś wspólnego z emocjami, a opanowani i nieco bardziej wyrachowani potrafią nagiąć ja do własnej woli. Jest to intrygujące, przyznaję.

Hill wątek zarazy ma zgrabienie rozpisany, choć mam wrażenie, że dało by się tu więcej wycisnąć, zwłaszcza w materii "używania" choroby do własnych celów... Ja wiem, że to thriller/postapo w hołdzie do ojcowego "Bastionu" i robienie z tego kolejnej książki na zasadzie superhero mogło by wypaść blado, ale tak jakoś pewne akcje aż się prosiły by odjechać mocniej...

Niemniej polubiłem większość ludzi w pewnego obozu i ich losy nie były mi obojętne. I oczywiście jak to bywa w czasie zarazy, są ludzie którzy pomogą i są tacy, który jedyne rozwiązanie problemu widzą w użyciu amunicji... Skrajne sytuacje pokazują, ile jest szajbusów w okolicy, którzy pod przykrywką porządków dokonują strasznych czynów. I do czego jest zdolny człowiek kiedy upadnie cywilizacja i jej prawa/obowiązki.

I taka jest to cegła. Najpierw trzeba przecierpieć mało ciekawy początek, ale jak już stajemy się częścią pewnej ukrytej społeczności, tak i akcja momentami nabiera tempa, a rozwój postaci okazuje się smakowity i oferuje nam istny wachlarz wiarygodnie rozpisanych charakterów. I jeżeli chcecie kogoś krzywdzić za to co się dzieje bohaterce, to wiedźcie, że autorowi sporo wyszło. Niemniej te przewidywalne zwroty fabularne plus klisze gatunkowe psują odbiór w sukurs słabemu rozpoczęciu.

“Strażak" trafia wreszcie na moją listę książek ukończonych/wymęczonych i między Bogiem a prawdą, nie obyło się bez kilkukrotnego podejścia do tematu. A wszystko przez siermiężny początek, który niemal nie odbił mnie od tej historii. Dalej jest już znacznie lepiej i w końcowych partiach, fabuła naprawdę nabiera rumieńców, ale żeby tam dotrzeć, to trzeba przebrnąć przez małe...

To moje pierwsze spotkanie z twórczością Joego Hilla i muszę przyznać że książkę czyta się bardzo przyjemnie i faktycznie jest baaardzo podobna do słynnego "Bastionu" Stephena Kinga. Wirus smoczej łuski (Draco incendia trichophyton) który pustoszy świat to ciekawy pomysł na apokalipsę.
Moja ocena 7/10 Polecam

To moje pierwsze spotkanie z twórczością Joego Hilla i muszę przyznać że książkę czyta się bardzo przyjemnie i faktycznie jest baaardzo podobna do słynnego "Bastionu" Stephena Kinga. Wirus smoczej łuski (Draco incendia trichophyton) który pustoszy świat to ciekawy pomysł na apokalipsę.
Moja ocena 7/10 Polecam

Horrorem bym tego nie nazwał. Mamy tu bardziej powieść fantasy niż grozy. Niestety moim zdanie dość przeciętną. Wiele sytuacji mocno naciąganych, a postać tytułowego strażaka jest mocno nijaka. Po genialnych powieściach Hilla spodziewałem się znacznie więcej.

Horrorem bym tego nie nazwał. Mamy tu bardziej powieść fantasy niż grozy. Niestety moim zdanie dość przeciętną. Wiele sytuacji mocno naciąganych, a postać tytułowego strażaka jest mocno nijaka. Po genialnych powieściach Hilla spodziewałem się znacznie więcej.

pomysł fajny ale
tak z 500 stron książki bym usunął

pomysł fajny ale
tak z 500 stron książki bym usunął

Świetnie napisana książka. Po pierwsze - nietuzinkowe, charakterystyczne postacie. Przechodzące z ciemnej na jasną stronę, nieprzewidywalne. Po drugie - ciągłe zwroty akcji. Autor buduje sytuację, dochodzi do puntku kulminacyjnego i... odwraca kota ogonem. Wiele razy unosiłam brwi i rozdziawiałam buzię w całkowitym zaskoczeniu. Po trzecie - bardzo dobrze napisane zakończenie. Trudno jest zadowolić czytelnika po tak długiej historii sensownym zakończeniem. Joe Hill jednak zdołał napisać idealnie wyważone zakończenie, które pozostawia czytelnika pomiędzy smutkiem a radością z losów bohaterów zapisanych na ostatnich stronach książki.
Jedyne, co mnie drażniło, to powtarzające się słowa: kamyk, okap, kamyk, kamyk, okap, kamyk, okap. Matko, język polski taki bogaty, a oni tylko o kamykach. Miałam czasem ochotę, by się ktoś nim udławił... Ale to raczej wina tłumaczenia, plus mojej językowej nadwrażliwości :)
Bardzo polecam każdemu, niesamowita historia, pobudza wyobraźnię i trzyma czytelnika w napięciu do ostatniej chwili.

Świetnie napisana książka. Po pierwsze - nietuzinkowe, charakterystyczne postacie. Przechodzące z ciemnej na jasną stronę, nieprzewidywalne. Po drugie - ciągłe zwroty akcji. Autor buduje sytuację, dochodzi do puntku kulminacyjnego i... odwraca kota ogonem. Wiele razy unosiłam brwi i rozdziawiałam buzię w całkowitym zaskoczeniu. Po trzecie - bardzo dobrze napisane...

Zdecydowanie za długa, pierwsze 200 stron ciężko się czytało, później już dużo lepiej.
Pomysł całkiem ciekawy, ale ogólnie książka mi tak średnio podeszła.

Zdecydowanie za długa, pierwsze 200 stron ciężko się czytało, później już dużo lepiej.
Pomysł całkiem ciekawy, ale ogólnie książka mi tak średnio podeszła.

Dawno nie czytałam czegoś tak nietuzinkowego, z naprawdę świetnym zakończeniem.
Bałam się tej książki przez wzgląd na jej grubość, a wyszło tak, że przeczytałam ją w kilka dni. Uwielbiam bohaterów i to jak zostali wykreowani. Nikt nie jest tutaj czarno-biały, a w obliczu zagrożenia wychodzi z ludzi to, co najgorsze. Niesamowita historia i bardzo mądra powieść (zaznaczyłam w niej ogromną ilość cytatów, do których będę chętnie wracać). Dodatkowo mamy w niej mnóstwo odniesień do popkultury (Mary Poppins, Harry Potter itp.).
Jest jednak pewien minus, który obniżył moją ocenę o jedną gwiazdkę. Autor nie powinien "promować" picia w ciąży. W ciąży NIE WOLNO pić nawet kropli alkoholu, a stwierdzenie, że jeden kieliszek nie zaszkodzi dziecku jest mocno szkodliwe! I druga wada - Kotek (nadal mocno wkurza mnie to, że autor tak zakończył historię Pana Truffauta).

Dawno nie czytałam czegoś tak nietuzinkowego, z naprawdę świetnym zakończeniem.
Bałam się tej książki przez wzgląd na jej grubość, a wyszło tak, że przeczytałam ją w kilka dni. Uwielbiam bohaterów i to jak zostali wykreowani. Nikt nie jest tutaj czarno-biały, a w obliczu zagrożenia wychodzi z ludzi to, co najgorsze. Niesamowita historia i bardzo mądra powieść (zaznaczyłam...

Duże rozczarowanie. Po świetnych poprzednich powieściach Joego, trafił się taki paszkwil w jego dorobku. Odradzam. Słaba książka na siłę rozciągnięta do rozmiarów cegły.

Duże rozczarowanie. Po świetnych poprzednich powieściach Joego, trafił się taki paszkwil w jego dorobku. Odradzam. Słaba książka na siłę rozciągnięta do rozmiarów cegły.