Każdy z nas jest inny, wszyscy się od siebie różnimy, co jest dobre, bo gdyby wszyscy byli tacy sami, byłoby po prostu nudno. Niezbyt ciekawie natomiast jest być „innym” w negatywnym tego słowa znaczeniu, mieć na sobie swego rodzaju piętno albo czuć się, jakby się je miało.
O tym właśnie między innymi opowiada książka Ireny Jurgielewiczowej. Główną bohaterką jest Danka (niefortunnie dobrane imię, przez zdrobnienie, jakiego używa w stosunku do niej pani Pietrzykowa, bez przerwy przypominała mi się Danusia ze Spychowa z „Krzyżaków”… No cóż, niestety ciężko wyrzucić z głowy coś, co nie zapisało się w niej zbyt pozytywnie), wychowanka domu dziecka, która zostaje zaproszona na święta do domu Mariana, starego znajomego z poprzedniczki tej pozycji – książki „Ten obcy”.
U Danki możemy zaobserwować coś, co nieraz sami sobą prezentujemy – tworzy wokół siebie „pancerz”, „skorupę” chłodu i oschłości, który ma ją ochronić przed zranieniem. Zjawisko dość powszechne, niestety. Łatwiej jest schować się za maską, niż pokazać swoje prawdziwe uczucia – i to zostało w tej książce świetnie pokazane.
Sama fabuła nie przypadła mi do gustu tak bardzo, jak historia opisana w „Tym obcym”. Bardzo możliwe, że to dlatego, że upłynęły chyba 4 lata od przeczytania przeze mnie pierwszej książki o tych bohaterach – przez te 4 lata diametralnie zmieniły się moje poglądy i sposób patrzenia na świat. Dialogi dość często wydawały mi się bardzo infantylne i przesadzone – porównując je z rozmowami, które sama przeprowadzam ze znajomymi, jestem trochę zniesmaczona, bo autorka pokazała nastolatków jako niedojrzałe dzieciaki – chociażby nieszczęsne „Bo co?”, które co chwilę pojawiało się w wypowiedziach. Bez przesady, bohaterowie mieli po lat kilkanaście, a nie po 8 czy 10.
Lepszej oceny niż dobra dać nie mogę, ale warto przeczytać, szczególnie jeśli komuś spodobał się „Ten obcy” – i najlepiej jak najszybciej, nie warto czekać latami, jak ja, bo wywiera to znaczący wpływ na ocenę tej pozycji.

Każdy z nas jest inny, wszyscy się od siebie różnimy, co jest dobre, bo gdyby wszyscy byli tacy sami, byłoby po prostu nudno. Niezbyt ciekawie natomiast jest być „innym” w negatywnym tego słowa znaczeniu, mieć na sobie swego rodzaju piętno albo czuć się, jakby się je miało.
O tym właśnie między innymi opowiada książka Ireny Jurgielewiczowej. Główną bohaterką jest Danka...