„Miłość ogłupia. Zaślepia. Potrafi obezwładnić i uczynić nas zupełnie bezbronnymi. Ale może też wszystko naprawić. Nie dopuszczałam do siebie innej myśli.”

To nie jest jedna z tych książek, które odłożysz na półkę i o nich zapomnisz. Możesz spróbować, ale ona i tak pozostanie w Twojej głowie na dłużej, zmuszając Cię do analizy.

Pod płaszczykiem romansu jakich wiele, został tutaj ukazany poważny problem współczesności jakim jest narkomania. Co ciekawe, autorka umiejętnie zrównoważyła te obydwie kwestie, dlatego nie miałam wrażenia, że czytam jedynie o uczuciu dwojga ludzi, które swoją drogą poruszało do głębi.

„Musiałem ukrywać narkotyki przed Aubrey. (…) W tej kwestii nie uznawała żadnych kompromisów. Nie rozumiała, że brałem z wyboru. Że to ja decydowałem o tym, kiedy i ile wezmę. Że odlot był najwyższą formą kontroli, jaką miałem nad własnym życiem.”

„Wrzuciłem tabletki do ust i uśmiechnąłem się, przełykając własną autodestrukcję. Czy istnieje uczucie lepsze od świadomości, że każdy ból, każdą krzywdę, każdą wstrętną, naznaczoną wyrzutami sumienia myśl można wymazać? Tak po prostu?”

Jeśli szukasz lekkiego romansu to na pewno nie jest książka dla Ciebie. Realizm wyziera z kart tej historii i sprawia, że nie można się od niej oderwać. Polecam.

„Miłość ogłupia. Zaślepia. Potrafi obezwładnić i uczynić nas zupełnie bezbronnymi. Ale może też wszystko naprawić. Nie dopuszczałam do siebie innej myśli.”

To nie jest jedna z tych książek, które odłożysz na półkę i o nich zapomnisz. Możesz spróbować, ale ona i tak pozostanie w Twojej głowie na dłużej, zmuszając Cię do analizy.

Pod płaszczykiem romansu jakich wiele,...