A gdyby tak wyjście do muzeum zamienić w ekscytującą przygodę? W ogóle da się? Bo wcale się nie dziwię, że Stefek i Janek nie chcieli iść do muzeum. Ba, takich osób (i małych, i dużych) jest pewnie więcej. Tym starszym muzea mogą się kojarzyć z rozczłapanymi filcowym kapciami a młodszym – z przymusem chodzenia i nudną lekcją historii. Ale po przeczytaniu tej książki zmienicie zdanie. Tak jak zmienili je chłopcy, bohaterowie niniejszej książki. Najpierw do odwiedzenia Muzeum Narodowego w Warszawie namawiał ich dziadek, emerytowany pracownik tegoż przybytku. I oczywiście – bezskutecznie. Do czasu, aż chłopcy wpadli na pewien szatański pomysł i z niewinnymi minami zaproponowali dziadkowi wizytę w Muzeum. Nawet nie przypuszczali, co ich czeka!

I nie było to takie zwykłe zwiedzanie, bo zamieniło się wielką przygodę. Na dodatek... nocną! Ot, taka nietypowa lekcja historii, niemal jak podczas akcji Noc w muzeum. Z tą tylko różnicą, że cały misternie uknuty przez chłopców plan wymknął się spod kontroli. Warto przeczytać, co z tego wynikło. Na pewno wiele dobrego, bo Stefek i Janek otrzymali od dziadka solidną lekcję historii, podobnie jak czytelnicy. Niezwykłe eksponaty, ciekawostki związane z cennymi obiektami i reprodukcje autorzy sprawnie połączyli z tekstem i ilustracjami, a precyzyjnie odmierzona dawka wiedzy absolutnie nie przytłacza młodego czytelnika.

To świetny i pomysłowy sposób na popularyzowanie wśród dzieciaków wizyt w takich miejscach jak muzea i zachęcanie do poznawania historii oraz zainteresowania sztuką. Od początku do końca przemyślany, wzrok przyciąga staranne wydanie i ilustracje, dynamiczne z komiksową kreską, nieco mroczne acz niepozbawione elementów humorystycznych. Zresztą treść też jest dowcipna a sama historia wciągająca, utrzymana w łotrzykowskim klimacie. Jest tu wszystko, co wyróżnia dobrą książkę dla młodego czytelnika: nauka płynąca z lektury, dobra zabawa, wartka akcja, wątek kryminalny, nieprzerysowani bohaterowie i zajmująca przygoda. Autorzy też musieli się świetnie bawić przy tworzeniu tej historii.

Draka… dość szybko uwodzi czytelnika i wciąga aż do ostatniej strony. Jest w tym zasługa zajmująco opowiadającego o muzeum dziadka, sensacyjnych zwrotów akcji i pomysłowości chłopaków. Treść razem z ilustracjami sprawia, że już po chwili pędzimy przez muzealne salki razem z bohaterami książki. I aż szkoda, że nad ranem trzeba muzeum opuścić.

Książka Agaty Loth-Ignaciuk i Bartka Ignaciuka to pozycja nie tyle unikatowa, co wyjątkowa. Nie tylko dlatego, że w ciekawy i oryginalny sposób zachęca do wycieczki (niekoniecznie nocnej) do muzeum. Mam nadzieję, że znajdą się kontynuatorzy tej skądinąd szlachetnej idei popularyzowania wśród dzieci i młodzieży spędzania wolnego czasu w muzeach. Może nie próbujcie aż tak dosłownie naśladować bohaterów książki, bo wtedy naprawdę wyniknie z tego jakaś draka, ale spróbujcie popatrzeć na te przybytki łaskawszym okiem. I koniecznie wybierzcie się do jakiegoś muzeum.

Magdalena Świtała