Całe stada achów i ochów za treść, merytorycznie ta książka to po prostu pasza treściwa dla głodnego wiedzy umysłu...
Ale ta forma... ło moja matko z Buska!
Przydałoby się czymś ją osłodzić, polukrować, nawodnić chociaż!

Po przeczytaniu odczuwam jakaś taką suchość pod powiekami, spowodowaną niewątpliwie językiem nazbyt rzeczowym, by nie powiedzieć drętwym.
Zdania bywają nazbyt długie, a informacje są w nich upakowane tak gęsto, że zrozumienie ich sensu, wymaga niezłej ekwilibrystyki mentalnej.
Myślę że nie od rzeczy byłoby, podczas pisania pozycji notabene popularnonaukowej, ulżyć trochę słowu, łagodnie odpłynąć w ton przyjemnie gawędziarski.
I to właśnie, gdybym tylko mógł, profesorowi doradzić bym chciał, ale kim że ja jestem, aby naukę polską strofować?

Ad rem:
Strzelczyk w swym dziele podejmuje temat arcyciekawy, choć z historycznego punktu widzenia nie nazbyt ważki (przynajmniej jeśli przyjąć za fakt, iż historię zwykli spisywać zwycięzcy)
Tematem owym są ci co odeszli, zaginęli gdzieś w pomroce dziejów, a więc ludy których już z nami nie ma.
Autor z konieczności skupił się na kilku wybranych nacjach, pokrótce przedstawił nam dzieje: Wenetów, Swebów, Alanów, Piktów, Longobardów, Wiślan, Chazarów, Obodrzyców, Jaćwięgów i Drzewian połabskich.
Każdy z "Zapomnianych narodów Europy" ma oddzielny, sobie poświęcony szkic historyczny (rozdział). Można więc czytać tę książkę w dowolnej kolejności i to jest jej bezsporną zaletą.

Dzięki Jerzemu Strzelczykowi możemy dowiedzieć się że istniała nacja wyznająca judaizm, etnicznie nie mająca nic wspólnego z żydami!
Dowiemy się również skąd pochodzi nazwa Lombardia, zdobędziemy informacje ile przetrwało z języka Jaćwięgów w nazewnictwie geograficznym w północnej Polsce.
Przeczytamy też o zagładzie Obodrzyców i innych Słowian połabskich, a także o stopniowym rozpuszczaniu się Drzewian w żywiole niemieckim.
Nam jako jedynemu z ludów Lechickich udało się przetrwać, dla Połabian, naszych najbliższych krewnych, wir historii nie okazał się na tyle łaskawy...

Innym niewątpliwym plusem tej publikacji jest obszerna bibliografia.
Gdyby więc naszła nas ochota na zgłębianie tajemnic któregoś z opisanych tu plemion, możemy czerpać z niej pełnymi garściami.

Pomimo formy wątpliwej, treść niewątpliwie polecam.

Całe stada achów i ochów za treść, merytorycznie ta książka to po prostu pasza treściwa dla głodnego wiedzy umysłu...
Ale ta forma... ło moja matko z Buska!
Przydałoby się czymś ją osłodzić, polukrować, nawodnić chociaż!

Po przeczytaniu odczuwam jakaś taką suchość pod powiekami, spowodowaną niewątpliwie językiem nazbyt rzeczowym, by nie powiedzieć drętwym.
Zdania bywają...