„Rytm dwojga” jest bardzo równą kontynuacją serii. Trzyma dokładnie ten sam poziom. Akcja rozpoczyna się niemal w tej samej chwili, w której kończy się akcja poprzedniej części. Bohaterowie są ci sami i wątek główny też jest ten sam. Obie powieści nie są aż tak obszerne, żeby je rozdzielać i moim zdaniem nie powinno się tego robić. Ale wtedy nie skasowałoby się kasy za dwie książki, prawda?

I tym razem zauważyłam niestety więcej minusów niż plusów. Przede wszystkim bardzo mało realizmu. Bohaterowie ładują się w poważne tarapaty przez swoją lekkomyślność i głupotę, a potem zawsze ktoś ich z tego wyciąga. Matka, która przez lata krzywdziła swoje dziecko, nagle czuje skruchę i dobrowolnie idzie do więzienia na dziesięć lat. Normalnie science fiction. To pocieranie twarzy przez panów z Sunder jest jak wiecznie przygryziona warga Any Steele. Poza tym zdecydowanie za dużo ckliwości i zdecydowanie za mało „zespołowych momentów”. Gdyby autorka nie napisała tego wprost nigdy bym nie powiedziała, że Sunder to zespół, który żyje według starej maksymy sex, drugs and rock and roll.

Jest jednak pewna nadzieja dla tej serii: Austen Stone. Młodszy brak Baza, który nosi w sobie taki mrok, że nawet słońce chowa się na jego widok za chmurami. Chłopak ma bardzo neurotyczną osobowość i to jest potencjał. Mam nadzieję, że autorka go nie zmarnuje.

Myślę, że jednym z kluczowych momentów tej historii jest zakończenie. Zespół, muzyka i przyjaciele. To zawsze było najważniejsze w życiu Baza. I co teraz? Czy Shea będzie dla Sunder tym, kim Yoko Ono była dla Beatlesów?

„Rytm dwojga” jest bardzo równą kontynuacją serii. Trzyma dokładnie ten sam poziom. Akcja rozpoczyna się niemal w tej samej chwili, w której kończy się akcja poprzedniej części. Bohaterowie są ci sami i wątek główny też jest ten sam. Obie powieści nie są aż tak obszerne, żeby je rozdzielać i moim zdaniem nie powinno się tego robić. Ale wtedy nie skasowałoby się kasy za dwie...