"Niektórych słów Jack po prostu nie używał, nigdy nie wypowiadał ich głośno, a mimo to ciągle je słyszałam - niedoskonała, nieodpowiednia. Zła matka i żona. Pełna wad."

Rzadko kupuję książki "w ciemno". Wolę raczej być pewna swojego zakupu. Czasami jednak zdarzy się, że podczas zakupów spożywczych wpadnie mi w oko regał z książkowymi promocjami. Tak było właśnie tym razem. Wzięłam do ręki tę książkę i przeczytałam opis z okładki, który bardzo mnie zaciekawił. I co? I absolutnie nie żałuję swojego wyboru. Trafiłam idealnie. Książka tak mnie wciągnęła, że podczas czytania nie zrobiłam sobie chwili przerwy. Odłożyłam ją dopiero jak skończyłam ostatnią stronę.

"Gdzie jest Mia?" jest według mnie trochę thrillerem, trochę dramatem psychologicznym. Jest tu obszerny wątek psychologiczny - depresja poporodowa głównej bohaterki, oraz wątek kryminalny - zniknięcie dziecka, śledztwo. Połączenie tych wątków stworzyło naprawdę świetną historię, trzymającą w napięciu. Właściwie przez 3/4 książki nie wiadomo do końca co się stało. Czytamy szybko, żeby tylko rozwiązać tę zagadkę. Dopiero ostatnie rozdziały robią się lekko przewidywalne.

Historia rozpoczyna się kiedy główna bohaterka - Estelle - budzi się w szpitalu po tym jak została odnaleziona na dnie wąwozu, we wraku swojego samochodu, z raną postrzałową i w stanie bliskim śmierci. Kobieta nie wie co się stało, nie pamięta jak doszło do wypadku. Po chwili dociera do niej, że nie pamięta całego tygodnia poprzedzającego wypadek. Pierwszą rzeczą, która jej się przypomina jest fakt, że jej siedmiomiesięczna córka Mia zniknęła na kilka dni przed wypadkiem.

Estelle zadaje sobie wiele pytań. Co się działo w tym czasie? Gdzie jest jej dziecko? Czy ona sama ma coś wspólnego z zaginięciem córki? Jak doszło do wypadku? Żeby uzyskać odpowiedzi na te pytania kobieta trafia do szpitala psychiatrycznego i poddaje się terapii z doktorem Arim, który zajmuje się pacjentami z amnezją. Codzienne sesje i długie rozmowy z doktorem wywołują u Estelle przebłyski wspomnień. Początkowo są one bezsensowne i niepoukładane. Ale z czasem wszystkie fragmenty, jak puzzle, układają się w przerażającą całość.

Estelle opowiada psychiatrze o pierwszych miesiącach życia Mii, o swojej depresji, o braku chęci do życia, o swoich irracjonalnych obawach i makabrycznych myślach. Chorobę kobiety pogłębiały brak wsparcia męża i jego nieobecność. Natomiast dziwne rzeczy dziejące się w domu, wrażenie obserwowania i brak snu powodowały, że kobieta sama nie wiedziała już co było prawdą, a co wytworem jej umysłu. Autorka tak wiarygodnie nakreśliła kobietę z depresją poporodową, że czuło się te wszystkie emocje. Podczas lektury mogłam wyobrazić sobie tę rozpacz i niemoc kobiety nad nieustająco płaczącym niemowlęciem. Czułam jej niechęć do życia, do codziennych obowiązków, do dbania o siebie. Zrozumiałam jak ciężkie jest życie kobiety z depresją poporodową, uwięzionej w klatce przytłaczających emocji.

Rozwiązanie tej historii jest naprawdę zaskakujące, mimo że niektórych rzeczy można domyślić się już przed samym zakończeniem. Jestem pozytywnie zaskoczona tą lekturą i jeśli autorka napisze kolejną książkę, to również po nią sięgnę. Wniosek jest taki, że jednak można czasami trafić na dobrą historię, tak zupełnie przypadkowo, podczas codziennych zakupów :)

"Niektórych słów Jack po prostu nie używał, nigdy nie wypowiadał ich głośno, a mimo to ciągle je słyszałam - niedoskonała, nieodpowiednia. Zła matka i żona. Pełna wad."

Rzadko kupuję książki "w ciemno". Wolę raczej być pewna swojego zakupu. Czasami jednak zdarzy się, że podczas zakupów spożywczych wpadnie mi w oko regał z książkowymi promocjami. Tak było właśnie tym razem....