„Alba westchnęła. Znowu coś za nic. Aby móc w samotności tak wzdychać boleśnie z brandy, zwróciła nań wzrok, zdjęła fiszbiny i halki spojrzenia, uwolniła haftki i pętelki mózgu, które wypełzły i wpiły się w gbura. Lub ujmijmy to inaczej: ukazała się w oknie na wysokiej wieży, aż przybyły ptaki lecące przez wieczór; zjawiła się jak Florina przy wysokim oknie i zaśpiewała swój kuplet, aż ptaki, rozsiadłe ukradkiem na wielkim cyprysie szpad i sztyletów, cięły nagle skrzydłami, zatrzepotały szponami, a potem wykrakały krwawe krakanie: nigdy, co miłość, nie wiedziałem, póki jak ciebie nie spotkałem. I w całej chmarze ani jednego błękitnego piórka.”

Ta powieść jest niczym patchwork, niczym matrioszka, niczym ciasto filo. Wiele warstw, pomieszanie z poplątaniem, smakowity misz-masz. Podróż w głąb siebie, wyprawa w głąb cielesności kobiet „pięknych i takich sobie”, odsłanianie ich wnętrza i zewnętrza warstwa po warstwie. Rozmaitość gatunków, odwołań do całej europejskiej tradycji literackiej i nieskrępowane słów tworzenie. Ukłon w stronę mistrzów, którzy ukonstytuowali twórczość Becketta. Dla czytelnika "Sen o kobietach pięknych i takich sobie" jest wędrówką po labiryncie własnej erudycji. Z odrobiną cierpliwości można odkryć tu nawiązania do Dantego, Ronsarda, Rimbauda, Manna, Joyce'a, Dickensa, Balzaka, Shakespeare'a,Goethego, Tennysona, Conrada i wielu innych. Wielokrotnie alter ego autora, Belacqua, wspomina malarzy (tj. Bosch, Cézanne i resztę impresjonistów, postimpresjonistów itd.) oraz tytanów muzyki klasycznej. Drżyj odbiorco, jeśliś niedostatecznie wyedukowany i oczytany, szlochaj gorzko jeśliś nie przykładał się do nauki języków obcych. Autor "Końcówki" snuje swą opowieść w języku angielskim, francuskim, niemieckim i kto wie, jakim jeszcze. Bełkocze świadomie i ten bełkot, o niebiosa, potrafi porwać czytelnika.
Ukłony w stronę tłumaczy (B. Kopeć-Umiastowska, S. Magala), którzy dotrzymali kroku Beckettowi i dzięki temu tłumaczenie czyta się wybornie.

„Alba westchnęła. Znowu coś za nic. Aby móc w samotności tak wzdychać boleśnie z brandy, zwróciła nań wzrok, zdjęła fiszbiny i halki spojrzenia, uwolniła haftki i pętelki mózgu, które wypełzły i wpiły się w gbura. Lub ujmijmy to inaczej: ukazała się w oknie na wysokiej wieży, aż przybyły ptaki lecące przez wieczór; zjawiła się jak Florina przy wysokim oknie i zaśpiewała...