Zafundowałam sobie mały powrót do szkoły ;)
Pomyśleć, że dawno temu mity greckie czy rzymskie przyprawiały mnie o niemały ból głowy, a tu teraz z własnej nieprzymuszonej woli, na bibliotecznej półce z literaturą irlandzką wyszperałam i do domu przywlokłam nic innego jak...? Jak mity właśnie! Tyle że celtyckie i w nowych interpretacjach.

Alexander McCall Smith w nowe piórka ubrał opowieść o Angusie, Angusie od snów.

„Angus był bogiem miłości, bogiem młodości i bogiem snów. Kochał Angusa każdy, kto go spotkał; nie było wyjątków. Ludzie zatrzymywali go na drodze, prosząc, aby im zesłał sen o osobie, którą pokochają, a on zawsze spełniał ich prośbę, nigdy nie odmawiał. Jeśli prosiła go o sen dziewczyna lub kobieta, dostawała w dodatku pocałunek, a pocałunek ten zmieniał się w małego ptaszka, który fruwał wkoło jeszcze przez chwilę, poczym znikał porwany wiatrem, pozostawiając tych, co to widzieli, w niepewności, czy aby nie zmyślili sobie całego zdarzenia.”

Angus był synem groźnego boga Dagdy i mieszkającej w wodzie Boanne. Zrodzony z podstępu, wykradziony matce i wreszcie oddany na wychowanie bratu, by ojcu swemu nie czynić konkurencji i nie skupiać na sobie całej uwagi otoczenia. Już w samej podstawie mitu autor nie trzyma się kurczowo oryginału, dodaje coś od siebie i ubarwia od samego początku. Ale właściwa nowa interpretacja przejawia się w przeplataniu głównej opowieści nawiązującymi historiami, które dzieją się współcześnie, głównie w Szkocji, ale też na przykład na Bahamach. Odwołania nie są jednoznaczne, często przejawiają się w niewielkich szczegółach. Bohaterowie odkrywają w sobie podobieństwo do Angusa, lub do jego losów, często mają jego imię. W innych wątkach Angus przejawia się przez swoje nadzwyczajne, boskie przymioty, postacie literackie śnią cudne sny, które potem pomagają im kierować życie na właściwe tory. Okazuje się, że sen może stać się rodzajem terapii, skutecznej zresztą, i uratować złamane serca i małżeństwo.

Bardzo przyjemna, krótka bajkowa opowieść, może nie porywająca, ale przyjemna. Pozostaje co prawda mały niedosyt, wyglądanie jakiegoś dalszego ciągu i lekka irytacja w stosunku do autora w kilku miejscach... Ale czas poświęcony na te 150 stron na pewno nie był stracony.

Zafundowałam sobie mały powrót do szkoły ;)
Pomyśleć, że dawno temu mity greckie czy rzymskie przyprawiały mnie o niemały ból głowy, a tu teraz z własnej nieprzymuszonej woli, na bibliotecznej półce z literaturą irlandzką wyszperałam i do domu przywlokłam nic innego jak...? Jak mity właśnie! Tyle że celtyckie i w nowych interpretacjach.

Alexander McCall Smith w nowe piórka...