Mam problem z oceną tej książki. Ciężko ocenić coś, co jest aż tak ciężkie w odbiorze. Pierwsza część książki po prostu wbiła mnie w fotel. Co my tak naprawdę wiemy o wojnie na Bałkanach, która toczyła się zaledwie ćwierć wieku temu? Kiedy ja beztrosko biegałam po podwórku, tysiąc kilometrów dalej działy się rzeczy niewyobrażalne. Opis wojny autorka przedstawia bez bawienia się w subtelności: mamy wrażenie, że jest to realny opis dna piekła, zło w czystej postaci, nie do ogarnięcia rozumem. Całe życie staram się zrozumieć, jak człowiek może człowiekowi wyrządzać tyle zła i szczerze? NIE OGARNIAM TEGO! Ludobójstwo i takie skrajne okrucieństwo jest chyba jedną z sytuacji, której ja po prostu nie rozumiem i nigdy nie zrozumiem, to mnie zwyczajnie przerasta.
Druga i kolejne części powieści to dalsze (powojenne) losy głównej bohaterki (Zehery, bośniackiej dziewczyny, która doświadczyła okrucieństwa wojny na własnej skórze) po wydostaniu się z kraju ogarniętego konfliktem. W nurcie wydarzeń jakie ją spotykają w Hiszpanii, gdzie stara się rozpocząć nowe życie, spotykamy z kolei osoby reprezentujące czyste DOBRO (w postaci np. Julii Castro), jakby przeciwstawione wcielonemu ZŁU (które uosabia w części pierwszej Sasza Ludonović). Końcówka powieści niestety nie przypadła mi do gustu, jak dla mnie jest kontrowersyjna (chociaż teoretycznie historia Zehery kończy się dobrze). Mimo to, uważam, że jest to książka warta przeczytania.

Mam problem z oceną tej książki. Ciężko ocenić coś, co jest aż tak ciężkie w odbiorze. Pierwsza część książki po prostu wbiła mnie w fotel. Co my tak naprawdę wiemy o wojnie na Bałkanach, która toczyła się zaledwie ćwierć wieku temu? Kiedy ja beztrosko biegałam po podwórku, tysiąc kilometrów dalej działy się rzeczy niewyobrażalne. Opis wojny autorka przedstawia bez bawienia...