Krótka i przyjemna historia.

Krótka i przyjemna historia.

Helena Stoner udaje się do Sherlocka Holmesa w sprawie tajemniczej śmierci swojej siostry, Julii Stoner, która przed śmiercią wypowiedziała zagadkowe słowa: „To była przepaska! Nakrapiana przepaska!”. Obie kobiety mieszkają u swojego ojczyma dr Roylotta. Do tego dochodzą dziwne gwizdy, a niedaleko domu obóz rozbili Cyganie. Holmes od razu jest w stanie dostrzec, że dziewczęta nie są dobrze traktowane i nie mylił się. Niedługo po wyjściu Heleny zjawia się jej ojczym i jest agresywny w stosunku do Holmesa i Watsona. Obaj jadą do posiadłości dr Roylotta pod jego nieobecność, aby zobaczyć co tam się naprawdę dzieje. Detektyw dochodzi do wniosku, że Julia padła ofiarą perfidnego morderstwa i zastawia pułapkę na sprawcę.
Nie dziwię się, że Arthur Conan Doyle uważał Przepaskę za najlepszą z przygód Holmesa, ponieważ ono zwyczajnie na to zasługuje. Oczywiście jak do tej pory, bo później coś może je przebić. Muszę przyznać, że na to czekałam. Wątek morderstwa, nietypowe miejsce zbrodni, tło rodzinne, dziwna poszlaka, przebiegły Sherlock, nieoczywiste rozwiązanie, zaskakujące zakończenie, dostateczna długość opowiadania... po prostu nie ma czego więcej chcieć. Zdecydowanie mogę się zgodzić z samym autorem, że to opowiadanie jest najlepsze. Warte przeczytania!

Helena Stoner udaje się do Sherlocka Holmesa w sprawie tajemniczej śmierci swojej siostry, Julii Stoner, która przed śmiercią wypowiedziała zagadkowe słowa: „To była przepaska! Nakrapiana przepaska!”. Obie kobiety mieszkają u swojego ojczyma dr Roylotta. Do tego dochodzą dziwne gwizdy, a niedaleko domu obóz rozbili Cyganie. Holmes od razu jest w stanie dostrzec, że...

Artur Conan Doyle uważał „Przepaskę” (w innym przekładzie „Wzorzystą Wstęgę”) za najlepszą z przygód Holmesa. Moim totalnie subiektywnym zdaniem bardzo dobra, lecz najlepsze są „Tańczące Sylwetki”, „Budowlaniec z Norwood”, „Harpun Czarnego Piotra”, „Srebrna Gwiazda”/„Srebrny Płomień”, „Psy się nie mylą” i „Błękitny Karbunkuł”.
Pierwsza przygoda Holmesa, jaką poznałam, było to w postaci sfilmowanej. Ogółem widziałam ją w pięciu wersjach.
Zatem do mieszkania Holmesa i Watsona na Baker Street przychodzi przestraszona czymś dziewczyna (taki bądź zbliżony początek mają „Samotna rowerzystka”, „Przedsiębiorcza guwernantka” i „Sprawa tożsamości”). Jej siostra zmarła bez wyraźnego powodu. Jakby z przerażenia, choć była sama w zamkniętym pokoju, zdążyła wyjść na korytarz i powiedzieć:
- O mój Boże! Heleno! To była wstęga! Wzorzysta wstęga!
Było to dwa lata wcześniej, nim zmarła skarżyła się na gwizdy w nocy. Mieszkały w starym dworku razem z ojczymem, osobnikiem oględnie mówiąc przykrym, zresztą lekarzem. Helena nadal z nim mieszka, a że ostatnio musiała spać w pokoju siostry i słyszała te gwizdy, wyruszyła do detektywa po pomoc. Holmes obiecuje odwiedzić ją jeszcze tego dnia.
Wkrótce po jej wyjściu zjawia się drab z zakazaną gębą w niechlujnym stroju, to właśnie ojczym. Obrzuca Holmesa stekiem wyzwisk, co tego ostatniego bardzo bawi.
- Trzymaj się z dala od moich spraw - zawołał drab, na odchodnym wyginając pogrzebacz.
- Uprzejmy jegomość - rzekł detektyw - szkoda, że już sobie poszedł, mógłbym pokazać mu, że mam nie mniej siły niż on - tu podniósł pogrzebacz i szybkim ruchem przywrócił mu dawny kształt.
Po przybyciu do dworku Sherlock obejrzał pokój z zewnątrz i na zewnątrz, dochodząc do wniosków, które wolał zachować dla siebie.
- Niech pani wróci na noc do swojej dawnej sypialni, a my z doktorem zaczekamy w pokoju pani siostry, by odkryć przyczynę tych hałasów.
Holmes za jednym zamachem rozwiązał i zagadkę i inne kłopoty dręczące Helenę.

Artur Conan Doyle uważał „Przepaskę” (w innym przekładzie „Wzorzystą Wstęgę”) za najlepszą z przygód Holmesa. Moim totalnie subiektywnym zdaniem bardzo dobra, lecz najlepsze są „Tańczące Sylwetki”, „Budowlaniec z Norwood”, „Harpun Czarnego Piotra”, „Srebrna Gwiazda”/„Srebrny Płomień”, „Psy się nie mylą” i „Błękitny Karbunkuł”.
Pierwsza przygoda Holmesa, jaką poznałam, było...

Ta książka ostatecznie sprawiła, że polubiłam kryminały, które dotychczas nie przypadały mi do gustu. Polecam wszystkim :)

Ta książka ostatecznie sprawiła, że polubiłam kryminały, które dotychczas nie przypadały mi do gustu. Polecam wszystkim :)

Muszę przyznać, że jest to fantastyczna propozycja wydawnictwa Hachette zarówno dla tych, którzy chcą poprawić swoją znajomość angielskiego jak i dla tych którzy lubią czytać klasykę literatury angielskiej w oryginale. Opowiadanie zarówno czyta jak i słucha się fantastycznie. Sherlock Holmes w błyskotliwy sposób rozwiązuje zagadkę. Sama frajda. Polecam.

Muszę przyznać, że jest to fantastyczna propozycja wydawnictwa Hachette zarówno dla tych, którzy chcą poprawić swoją znajomość angielskiego jak i dla tych którzy lubią czytać klasykę literatury angielskiej w oryginale. Opowiadanie zarówno czyta jak i słucha się fantastycznie. Sherlock Holmes w błyskotliwy sposób rozwiązuje zagadkę. Sama frajda. Polecam.