Sorry, ale nie. ;O Podczas egzekucji przeprowadzanych przez AK to mężczyźni pociągali za spust, kobiety pełniły rolę łączniczek.

Korekta przepuściła sporo baboli. Mój ulubiony: "Czarne niczym atrament tęczówki oprawione niebieskimi źrenicami świdrowały teraz Reuscha jak wiertła dentystyczne" (s. 81). Kilka razy "pokiwano przecząco głową". Nazwę pistoletu vis nie pisze się przez "w", a słowo "Sowieci" mimo wszystko powinno się rozpoczynać wielką literą.

Powieściowa Warszawa zupełnie "przezroczysta". Autor nie sili się na opisywanie ciekawych lokalizacji w kilku celnych, plastycznych zdaniach (a można by wprowadzić takie informacje kosztem licznych scen picia alkoholi przez Niemców :P), a kiedy już próbuje przedstawić jakieś miejsce, robi to w najgorszy możliwy sposób, tj. najczęściej ograniczając się do rzucenia nazwą ulicy i oczekuje, że to załatwi sprawę. Nazwa ulicy takiej a takiej (czy w tym konkretnym przypadku takiej a takiej Strasse) zadziała pewnie na wyobraźnię warszawiaka, ale większość narodu, w tym ja, jednak w stolicy nie mieszka i bywa tam raczej rzadko, więc scena dziejąca się na Płockiej czy innej Wolskiej równie dobrze mogłaby rozgrywać się wszędzie i nigdzie. Opisy budynków, jeśli już się pojawiają, nie dotyczą ich wyglądu, a co się tam mieściło w jakim roku. Na ścianie wiszą strzelby, które w końcowym akcie nie wypalają. Biedny Wilm Hosenfeld pojawił się chyba tylko po to, by autor mógł pochwalić się, że wie, że była taka postać, bo z obecności tego oficera w jednym z rozdziałów nie wynika dla fabuły kompletnie NIC. ;O Ale na plus muszę Nikodemowi Pałaszowi zapisać próby użycia gwary warszawskiej.

Brak wyraźnego zawiązania akcji sprawił, że historia przez długi czas wydawała mi się mało ciekawa, podobnież postacie (główni bohaterowie przez większą część książki są mocno antypatyczni). Owszem, pod koniec jedno i drugie osiąga poziom "niezłe", ale do tego czasu sporo się wynudziłam. Dobrze, że powieść chociaż czyta się szybko i to też na plus.

Ogólnie jednak książka ma jak dla mnie więcej wad niż zalet, nie będę może żałować straconego na nią czasu, ale wspominać lektury z przyjemnością również. Sorry, ale nieee. ;O

Sorry, ale nie. ;O Podczas egzekucji przeprowadzanych przez AK to mężczyźni pociągali za spust, kobiety pełniły rolę łączniczek.

Korekta przepuściła sporo baboli. Mój ulubiony: "Czarne niczym atrament tęczówki oprawione niebieskimi źrenicami świdrowały teraz Reuscha jak wiertła dentystyczne" (s. 81). Kilka razy "pokiwano przecząco głową". Nazwę pistoletu vis nie pisze się...