Pierwsze moje spotkanie z Mastertonem było wyśmienite, drugie dość brutalne, a trzecie... trzecie było przede wszystkim długo wyczekiwane. Być może podniecenie wpłynęło na wygórowanie moich ambicji, co do tego dzieła. Ale wszystko od początku.
"Święty terror" to chyba pierwsza książka pana Grahama, której styl pisania był dla mnie tragicznie mozolny i przynudnawy, pomimo iż akcja wciąż galopuje do przodu. W tym wypadku także nie jest to do końca dobre. Mocno przesadzone wątki wprowadzały mnie w osłupienie. Naprawdę, rzadko kiedy ogarnia mnie taki amok po przeczytaniu parudziesięciu stron jakiegoś dzieła. To wytrąciło mnie z równowagi naprawdę szybko. Cóż, pomysł na "Święty terror" - przynajmniej wnioskując po opisie - nie był zaskakujący, ale też nie zły. Jego wykonanie za to było wręcz fatalne. Cóż, przyznajcie sami, jeśli czytelnik po dwudziestu stronach już zupełnie nie rozumie fabuły, to jak może to świadczyć o dziele? Raczej nie za dobrze. Jestem rozczarowana, zdruzgotana i rozwścieczona.
Książka dobra dla cierpliwych i opanowanych. Podziwiam tych, którzy przeczytali ją całą. Polecam tylko tym czytelnikom, którzy sami chcą przekonać się, jak łatwo lektura ta wytrąca z równowagi. Mam jednak nadzieję na kolejne spotkanie z autorem. Teraz wiem, że przynajmniej będzie znacznie lepsze niż to i bardziej się nie zawiodę.

Pierwsze moje spotkanie z Mastertonem było wyśmienite, drugie dość brutalne, a trzecie... trzecie było przede wszystkim długo wyczekiwane. Być może podniecenie wpłynęło na wygórowanie moich ambicji, co do tego dzieła. Ale wszystko od początku.
"Święty terror" to chyba pierwsza książka pana Grahama, której styl pisania był dla mnie tragicznie mozolny i przynudnawy, pomimo iż...