Okładka: 6/10
Treść: 6,5/10

Bardzo dobrze się czytało, a książka mi się spodobała. Motyw bardzo podobny do tego znanego mi już z „Wyścigu śmierci”, jednak obydwie książki się różnią. „Wyścig śmierci” wydawał mi się nieco bardziej nostalgiczny, nieco dojrzalszy. Mniej w tamtej książce było akcji, więcej opisów bohaterów i wątków psychologicznych. „Tytany” trochę bardziej przypominają standardową młodzieżówkę, jest więcej akcji i przygód głównej bohaterki podczas pokonywania kolejnych przeszkód w wyścigu. Książka ta bardzo podobna jest do innej serii tej autorki – cyklu „Ogień i woda”, w którym również występował motyw przewodni niebezpiecznego wyścigu.

Główna bohaterka przechodzi trudny moment w życiu. Jej rodzinie grozi eksmisja, ojciec bezskutecznie szuka pracy, a atmosfera daleka jest od radosnej sielanki. Niespodziewanie poznaje Gałgana – z pozoru opryskliwego dziadka, który okazuje się być jednak dawnym konstruktorem Tytanów – mechanicznych koni wyścigowych. Dziewczyna, która od małego z zafascynowaniem śledzi ich zmagania na torze, dostaje szansę startu w corocznej rywalizacji. Wygrana może uratować jej rodzinę przed widmem utraty domu, wyścig jednak obarczony jest dużym ryzykiem. Astrid musi nauczyć się ufać nie tylko sobie, ale też swojemu tytanowi.

Książkę czyta się sprawnie i przyjemnie. Akcja jest bardzo wartka, kolejne wydarzenia następują w szybkim tempie, o nudzie nie ma mowy. Polecam :)

Okładka: 6/10
Treść: 6,5/10

Bardzo dobrze się czytało, a książka mi się spodobała. Motyw bardzo podobny do tego znanego mi już z „Wyścigu śmierci”, jednak obydwie książki się różnią. „Wyścig śmierci” wydawał mi się nieco bardziej nostalgiczny, nieco dojrzalszy. Mniej w tamtej książce było akcji, więcej opisów bohaterów i wątków psychologicznych. „Tytany” trochę bardziej...