Ciekawa praca stawiająca w wątpliwość wałkowaną w podręcznikach szkolnych teorię o średniowiecznej monarchii patrymonialnej.
Autor stawia tezę, że we wczesnym średniowieczu na terenie Europy Środkowo-Wschodniej (ale również w Rzeszy czy nawet w państwie zachodnich Franków) ścierały się ze sobą dwie koncepcje. Jedna, starsza i bardziej osadzona w tradycji, to model, w którym władza należy w równym stopniu do wszystkich członków panującej dynastii, gdzie monarcha ma obowiązek dzielić się władzą ze swoimi krewnymi, oraz druga, gdzie król jako jedyny dzierży władzę, a reszta rodziny powinna być mu posłuszna, ponadto ma on prawo wyznaczyć swojego następcę bez konsultacji z innymi członkami dynastii.
Dalewski wykazuje, że w interesującym nas okresie to ta pierwsza koncepcja jest dominująca i wszelkie próby zmiany tego stanu rzeczy kończą się prędzej czy później fiaskiem. Dopiero wiek XIII (a w Polsce XIV) to zwycięstwo modelu z silną indywidualną władzą królewską.
Warto przeczytać.

Ciekawa praca stawiająca w wątpliwość wałkowaną w podręcznikach szkolnych teorię o średniowiecznej monarchii patrymonialnej.
Autor stawia tezę, że we wczesnym średniowieczu na terenie Europy Środkowo-Wschodniej (ale również w Rzeszy czy nawet w państwie zachodnich Franków) ścierały się ze sobą dwie koncepcje. Jedna, starsza i bardziej osadzona w tradycji, to model, w...