Komu polecić tę książkę? Miłośnikom tomu "Kino nieme" pod redakcją Syski i Lubelskiego, które w bezmyślny sposób powtarza klisze i dawno zrewidowane narracje o kinie niemym.
Drugi tom antologii tekstów z KINtopu jest cudownie ożywczy przede wszystkim dlatego, że zmusza do zrewidowania zastanych prawd i pojęć.
I tak jak w tomie pierwszym Martin Loiperdinger rozprawiał się z mitem założycielskim kina, tak w tym autorzy uświadomią nam, kiedy tak naprawdę kino stało się niezależną sztuką, a film - dobrem intelektualnym chronionym prawem autorskim, dlaczego scenariusz jest dzieckiem kinematografu i jak uczyło się publiczność właściwie oglądać filmy. Są tu teksty pokazujące, jak bardzo różnorodne było kino w pierwszym okresie swojego istnienia - zapomnijcie o nudnych, czarno-białych filmach bez dźwięku.

Ten tom to tak naprawdę fascynująca podróż kulturalna. Jego tematem jest kino, owszem, ale kino jako fenomen społeczny - zapomnijcie więc również i o datach, kamieniach milowych i wszystkich tych pokrytych patyną i brązem nazwiskach. Historia wczesnego kina ma do zaoferowania znacznie, znacznie więcej.

Nadprogram: proszę zwrócić uwagę na tekst Dębskiego o produkcjach filmowych na ziemiach polskich (pod zaborami) i pierwszych seansach filmowych. Pomijając sam temat, to szczegółowe opracowanie pokazuje, jak dalece polskie filmoznawstwo i kinoznawstwo opiera się na wielokrotnie powtarzanych błędach i czymś, o przy dużej dozie dobrych chęci można nazwać tylko "niedbałą" krytyką źródeł. Do refleksji.

Komu polecić tę książkę? Miłośnikom tomu "Kino nieme" pod redakcją Syski i Lubelskiego, które w bezmyślny sposób powtarza klisze i dawno zrewidowane narracje o kinie niemym.
Drugi tom antologii tekstów z KINtopu jest cudownie ożywczy przede wszystkim dlatego, że zmusza do zrewidowania zastanych prawd i pojęć.
I tak jak w tomie pierwszym Martin Loiperdinger rozprawiał się...