„Projekt: prawda” Mariusza Szczygła to książka ciekawa z kilku istotnych względów, wśród których na pierwszy plan wysuwa się fakt, iż jest ona przede wszystkim zwieńczeniem literackiego i reporterskiego projektu zakrojonego na dość szeroką skalę. Reportaże-miniatury składające się na swoistą kronikę ludzkich prawd i mądrości pochodzą z różnych zakątków świata i od zupełnie różnych ludzi – znanych autorowi i czytelnikom, bądź też zupełnie przypadkowych, jednak nie anonimowych (Szczygieł bardzo skrupulatnie odnotowuje dane personalne oraz istotne szczegóły z życia swoich rozmówców). Dzięki temu jego utwór jest autentyczny, a wycinki z biografii poszczególnych osób, zwieńczone ich życiowymi prawdami, mocniej docierają do odbiorców.
Wartość tego zbioru ludzkich prawd tkwi w tym, iż nie są one podane w formie swego rodzaju wyliczanki np. serwowanej od myślników – każda prawda stanowi puentę danej historii, jaką opowiada nam przede wszystkim reporter, w drugiej zaś kolejności rzeczywisty poszukiwacz prawdy. Szczygieł dba o kształt opowiedzianych historii, sprawia, że są one ciekawe, wnikliwie przygląda się ludziom, jest dobrym rozmówcą, który umiejętnie relacjonuje swoje obserwacje. Jest reporterem. Stawia na akcje, na to aby wywrzeć na czytelniku wrażenie, aby go zmusić do refleksji, a czasem aby go po prostu rozbawić. Niekiedy odnosi się wrażenie, iż w całym projekcie nie chodzi o prawdę, ale raczej o człowieka, który za daną prawdą stoi.
Ważnym dla całego utworu jest również punkt wyjścia, impuls, od którego zaczął autor tworzyć swoją kolekcję ludzkich prawd. Był nim cytat z książki Stanisława Stanucha zatytułowanej „Portret z pamięci” – pozycji zapomnianej pośród polskich czytelników, niegdyś stawianej w jednym rzędzie z dziełami pisarzy takich jak Camus, czy też Sartre. Cytat ów brzmi następująco: „Przyszło mi do głowy, że każdy rozsądny człowiek powinien dążyć do prawdy, starać się odkryć w swoim życiu jedną, bodaj najmniejszą prawdę. W przeciwnym razie życie jego wydawać się może zmarnowane”. W bardzo osobistym tonie Mariusz Szczygieł zwierza się swoim czytelnikom z tego, iż książka Stanucha była dla niego wielkim odkryciem i niemal drogowskazem, podporą, która pomogła mu poradzić sobie z trudnymi doświadczeniami. Niejako w podzięce wobec zapomnianego autora i jego dzieła postanowił Szczygieł umieścić „Portret z pamięci” w swojej książce. Utwór Stanucha możemy więc w całości przeczytać podczas lektury „Projektu” – pozwala nam on zrozumieć lepiej autobiograficzne motywy pojawiające się w zapiskach Szczygła.
Dzięki umiejętnemu montażowi „Projekt: prawda” stanowi spójne połączenie kilku gatunków, a ponadto jest swoistym kolażem utkanym z wyznań: samego autora, jego mentora – Stanisława Stanucha, a także jego rozmówców. Forma utworu jest eksperymentalna, ale jest to eksperyment udany i w pełni logiczny. Tematyka – a więc uniwersalne pojęcie prawdy, które zostaje ukazane z perspektywy pojedynczego człowieka. Dzięki takiemu spojrzeniu na dane zagadnienie okazuj się, iż prawda to pojęcie bardzo szerokie, bowiem może przybierać różny kształt i mieć różną wagę w zależności od jednostki.

„Projekt: prawda” Mariusza Szczygła to książka ciekawa z kilku istotnych względów, wśród których na pierwszy plan wysuwa się fakt, iż jest ona przede wszystkim zwieńczeniem literackiego i reporterskiego projektu zakrojonego na dość szeroką skalę. Reportaże-miniatury składające się na swoistą kronikę ludzkich prawd i mądrości pochodzą z różnych zakątków świata i od zupełnie...