„Puchaty smok”, to czytelnicze zaproszenie do drugiej części przygód trylogii „Zły Jednorożec”. Bohaterami tej przygodówki są dzieciaki, które po prostu chcą wrócić do domu, jednak sprawa nie jest taka prosta, bo aktualnie znajdują się w innym, magicznym wymiarze, zwisając głową w dół nad paleniskiem wielkich trolli, a droga do Techrusu czyli świata, jaki znają, jest trochę skomplikowana i na pewno pod górkę.

Jedno jest pewne, łysina w tej powieści nie jest pożądana, trzeba jej się wystrzegać i kryć pod skrzętnie przygotowaną peruką. A o takiej perukowej perfekcji mówić może tylko Gilda Wytwórców Tupecików zaniepokojona polowaniem na smoki... a co te zwierzęta mają wspólnego z włosami? Tego dowiecie się czytając tę książkę.

Max - chłopiec, który posiada dar odczytywania i kontroli Kodeksu nieskończonej poznawalności będzie musiał uzbroić się w sporą dawkę odwagi i zmierzyć swe siły z wielkim magiem Rezormorem Przerażającym. Max w towarzystwie przyjaciół wybierze się do tajemniczej wieży, by tam zrestartować szwankujący kodeks, bez którego nie ma szans wrócić do domu.

Jednak to tylko szkielet opowieści, jaką zaserwował czytelnikom Platte F. Clarc, bo w drugiej części poza puchatym smokiem zdegradowanym do poduszki i powracającym jednorożcem, na bohaterów czekają wyśmienite przygody pełne wrażeń z zombi kaczką na czele, gadającym sztyletem i ognistymi kociętami.

To powieść dla dzieci i młodzieży, i dorosłych, pisana prostym i przystępnym językiem, który jednak dostarcza rumieńców na twarzy i sprawia, że dziwujemy się tym, co sie wydarza, bo gdzieżby indziej można by spotkać chodzącą i gadającą tęczę albo umarłą kaczkę, która ciągnie powóz.

Mimo wielu wydarzeń i zwrotów akcji, powieść „Puchaty smok” niestety nie posiada już tej nuty zaskoczenia i ekscytacji, która towarzyszyła mi, kiedy czytałem tom pierwszy. Tutaj wszystko jest spokojniejsze, bardziej przewidywalne i jakby trochę wymuszone. Nie ma tej dozy wariacji i dziwności, która pojawiła się w „Złym jednorożcu” i małych Frobbitów, które przyprawiały o uśmiech na twarzy. Niemniej należy mieć się na baczności, aby przypadkiem nie trafić na drzewo niedoli, bo tam ogniste kocięta zaliżą nas na śmierć...

Grzegorz Śmiałek