Kiedy byłam już po kilku rozdziałach, miałam możliwość poruszyć ten temat z moimi klientkami, i wszystkie podoba reakcja- że książka musi być ciężka ale warto byłoby ją przeczytać, tylko czy dam radę lub rzeczywista niechęć ze względu że słabe nerwy itp.  Każda z nich, słyszała o tych wydarzeniach, każda wie kto to Trynkiewicz, siostra Bernadeta, każda słyszała choć troche o tych wszystkich ludziach. Ja też, mimo że tv nie oglądam to każda mi się o ucho obiła- czyli były głośne! Ale to wszystko było za mało więc powstała książka ale nadal jednak i wśród klientek i  pewnie i tu są osoby.. byłam również jedną z takich osób które chciały/ chcą  kolejny raz ODWRÓCIĆ OCZY..

Nie wiem co tak naprawdę miała na myśli Justyna Kopińska pisząc tę książkę,  bo przecież te reportaże już były publikowane w gazecie. Ale mam wrażenie że nie dokona po to, byśmy poznali ze szczegółami te historie (a na pewno nie tylko po to) ale byśmy zdali sobie sprawę gdzie my w tych historiach się znaleźliśmy. Czy jesteśmy tymi obserwatorami przez palce, czy z całkiem zakrytymi oczami czy jednak tymi którzy przeżywali sprawy razem z tymi ludźmi.. czy byliśmy współczujący i trzymający kciuki.. Gdybyśmy nie mieli w sobie tej potrzeby dzielenia się kawałkiem siebie nie było by  nawet naszej grupy.  Pisząc recenzje zawsze mamy ochotę na odrobine zrozumienia, potwierdzenia prawidłowości własnych uczuć.  Ci ludzie także po to opowiadają kolejny raz te historie.  Bo dlaczego dziewczynki domu sióstr miały żal że o nich nie ma nic wspomniane,  przecież nie po to by się pochwalić, czasu tym nie cofną, chciały o tym powiedzieć, by wszyscy wiedzieli, by nie mieć poczucia osamotnienia w tych trudnych chwilach. Dobrze nam jest zawsze kiedy opowiemy i ktos nas wysłucha i czasem nawet nam lepiej jak wtedy ten ktoś nic nie powie tylko obejmie lub spojrzy ciepło.
Wstyd mi się zrobiło podczas czytania,  bo to tak jakbym odwróciła się plecami od człowieka który chciał mi opowiedzieć o swoim cierpieniu.a teraz chciałam odłożyć książkę bo mocna bo boli jak się czyta.. A to była tylko książka!  Co to za ból czytać o tych zdarzeniach w porównaniu z bólem przeżywania tego lub nawet bycia rodzinom lub przyjacielem tych ludzi!?  Ja łzę uronię, zęby zacisnę, ale później odłożę książkę i już..
Powinniśmy to robić- słuchać, wspierać myślą lub jak możemy to i czynem. Od nas się zaczyna czynienie dobra tylko musimy mieć oczy skierowane w stronę zła reagować na nie, czym więcej nas tym lepiej.. w każdej histori z tej książki krzyczało do mnie poczucie że mniejszość jest przeciw złu.. Sory ze tak, ale widzę teraz scenę jak w bajce- ktoś idzie z głową w bok i pogwizduje - nie widzę, nie słyszę,idę szerokim łukiem.. to byłam Ja przed książka!
Wczoraj po południu skończyłam i od tej chwili do teraz próbuje to sobie poukładać i przelać "na papier " a że tego nie potrafię to nie wiem czy udało mi się wystarczająco jasno ująć to co czuje.

Kiedy byłam już po kilku rozdziałach, miałam możliwość poruszyć ten temat z moimi klientkami, i wszystkie podoba reakcja- że książka musi być ciężka ale warto byłoby ją przeczytać, tylko czy dam radę lub rzeczywista niechęć ze względu że słabe nerwy itp.  Każda z nich, słyszała o tych wydarzeniach, każda wie kto to Trynkiewicz, siostra Bernadeta, każda słyszała choć troche...