Ponownie nabyte z reedycji.
Na końcu jest dodany jakiś wywiad w którym jest napisane, że można mieć różne odczucie przy tym dziele. Ja popieram tą teorię i się może nie wypowiem. Choć różne "szneki" łapałam czytając to. W sumie dobrze, że czytam w domu, bo jak by to było w pociągu to by sobie pomyśleli co niektórzy.

Ponownie nabyte z reedycji.
Na końcu jest dodany jakiś wywiad w którym jest napisane, że można mieć różne odczucie przy tym dziele. Ja popieram tą teorię i się może nie wypowiem. Choć różne "szneki" łapałam czytając to. W sumie dobrze, że czytam w domu, bo jak by to było w pociągu to by sobie pomyśleli co niektórzy.

Chaos, idiotyczna fabuła i postaci, które można jedynie nienawidzić.
Do tego przerywniki w postaci jednostronicowego "Cichego gotowania" pozbawiają komiks z resztek klimatu, wybijają z rytmu, a do tego są żenująco słabe i nieśmieszne.
Jedynie kreska się broni, chociaż wolałam starszy styl rysunku Hitohai.

Jednak czyta się to szybko, więc przebrnięcie przez ten bełkot nie zabiera zbyt dużo czasu.

Chaos, idiotyczna fabuła i postaci, które można jedynie nienawidzić.
Do tego przerywniki w postaci jednostronicowego "Cichego gotowania" pozbawiają komiks z resztek klimatu, wybijają z rytmu, a do tego są żenująco słabe i nieśmieszne.
Jedynie kreska się broni, chociaż wolałam starszy styl rysunku Hitohai.

Jednak czyta się to szybko, więc przebrnięcie przez ten bełkot...

Mimo tak długiej przerwy, najbardziej charakterystyczne cechy warsztatu Hitohaipozostały bez zmian: niesamowite naładowanie abstrakcji, szalony humor, całkiem poważne problemy postaci, nawiązania do wszystkiego, od Biblii po Niemena, z nagrywaniem fanowskiej dramy do yaoica w środku, fanatastyka całkiem oryginalna i stare, dobre anioły, zaskakująco dobrze wpleciona do wszystkiego sodomia, a do tego nieprzyzwoicie bezczelne wtrącanie tekstów angielskich, niemieckich czy japońskich (co mnie, jako osobę znającą w różnych stopniu trochę za dużo języków i chętnie je mieszającą, szczególnie raduje). Możecie powiedzieć, że to nie ma sensu, że kreska brzydka (brzydka, jak brzydka, ale ta zabawa kadrowaniem!),głowa was boli... I możecie mieć rację. Jeśli jednak o mnie chodzi, Hitohai nie ma się czym martwić - od razu śmignę do sklepu po każde jej kolejne dzieło :)

Mimo tak długiej przerwy, najbardziej charakterystyczne cechy warsztatu Hitohaipozostały bez zmian: niesamowite naładowanie abstrakcji, szalony humor, całkiem poważne problemy postaci, nawiązania do wszystkiego, od Biblii po Niemena, z nagrywaniem fanowskiej dramy do yaoica w środku, fanatastyka całkiem oryginalna i stare, dobre anioły, zaskakująco dobrze wpleciona do...