Miszmasz opowieści, którymi raczy Sarwa jest nierówny. Po kilku pierwszych, będących egzaltycznymi próbami poruszenia kwestii egzystencjalizmu, otrzymujemy parę historii naprawdę wciskających w fotel... i na tych paru koniec.
Potencjał na ciekawe horrory z motywami satanizmu naprawdę jest, ale tam gdzie może zacząć się zabawa temat jest szybko urywany. Szczególnie nie przypadło mi do gustu opowiadanie nawiązujące do rzekomego opętania Clarity Villeneuve, gdzie dosłownie każda wzmianka słowa naukowiec opatrywana była cudzyslowiem, aby, jak rozumiem, kpić z ludzi starających się wytłumaczyć chorobę psychiczną... chorobą psychiczną, a nie działaniem ,,Złego".

Liczyłem na zdecydowanie bardziej zagadkowe historie.

Miszmasz opowieści, którymi raczy Sarwa jest nierówny. Po kilku pierwszych, będących egzaltycznymi próbami poruszenia kwestii egzystencjalizmu, otrzymujemy parę historii naprawdę wciskających w fotel... i na tych paru koniec.
Potencjał na ciekawe horrory z motywami satanizmu naprawdę jest, ale tam gdzie może zacząć się zabawa temat jest szybko urywany. Szczególnie nie...

Zbiór zawiera trzy opowiadania, z których dwa bazują na źródłach zewnętrznych, natomiast jedno wydaje się być autorskie (skąd mój wniosek - autor nie podaje źródła). Zgodzę się z moją przedmówczynią, że to właśnie trzecia historia zatytułowana "Jacek i Małgorzata" jest najciekawsza spośród wszystkich zawartych w zbiorze (a zarazem najdłuższa). W przeciwieństwie do pozostałych opiniotwórców muszę stwierdzić, że opowiadania te nie wzbudziły we mnie żadnego "dreszczyku" - czytałem je bez emocji (dlatego nie zgodzę się, że są podobne do tych stworzonych przez Edgara Alana Poe).

Zbiór zawiera trzy opowiadania, z których dwa bazują na źródłach zewnętrznych, natomiast jedno wydaje się być autorskie (skąd mój wniosek - autor nie podaje źródła). Zgodzę się z moją przedmówczynią, że to właśnie trzecia historia zatytułowana "Jacek i Małgorzata" jest najciekawsza spośród wszystkich zawartych w zbiorze (a zarazem najdłuższa). W przeciwieństwie do...

Swietna pozycja dla wielbicieli opowieci z dreszczykiem w stylu Edgara Alana Poe. Calosc zawiera jedynie trzy niedlugie opowiadania ale kazda z historii daje do myslenia i nie sposob ot tak zapomniec o nich po odlozeniu ksiazki. Udalo mi sie zdobyc te ksiazke w formie audiobooka wiec moglem uporac sie z jej trescia jadac samochodem do pracy i o ile tresc zasluguje na pochwale to samo nagranie a zwlaszcza lektor jest jakims nieporozumieniem.

Swietna pozycja dla wielbicieli opowieci z dreszczykiem w stylu Edgara Alana Poe. Calosc zawiera jedynie trzy niedlugie opowiadania ale kazda z historii daje do myslenia i nie sposob ot tak zapomniec o nich po odlozeniu ksiazki. Udalo mi sie zdobyc te ksiazke w formie audiobooka wiec moglem uporac sie z jej trescia jadac samochodem do pracy i o ile tresc zasluguje na...

Jeśli lubicie klimat opowieści w stylu "Ballad i romansów" i innych romantycznych utworów czerpiących z bogactwa polskiego folkloru to jest to książka dla Was.

Na ten tytuł trafiłam zupełnie przypadkiem. Poczytałam pogrzebałam, okazało się, że Andrzej Sarwa to pisarz współczesny, autor ponad setki książek. Urodzony w Sandomierzu i to właśnie o nim najczęściej piszący. "Opowieści niesamowite" składają się z trzech średniej długości opowiadań. Pierwsze z nich to "Strzyga". Historia młodej dziewczyny, która kilka wiosen spędza przykuta chorobą do łóżka, aż pewnego dnia tuż po wielkiej nocy budzi się... w trumnie. Najdziwniejsze jest to, że właśnie odzyskała władzę we wszystkich członkach. Była zupełnie zdrowa. Jak do tego doszło? Czyżby umarła? Ale skoro umarła to czemu czuje boleśnie swoje swoje ciało, które domaga się pokarmu, marźnie i czuje ból w krzyżu? Akcja opowieści dzieje się w XXVI wieku właśnie w Sandomierzu. Wydarzenie zostało opisane przez tamtejszego księdza, fragmenty jego sprawozdania zostały wykorzystane w opowiadaniu Sarwy.

Druga historia jest dość krótka i powiem szczerze najsłabsza ze wszystkich. Jest to opowieść pewnego mężczyzny który w latach swej młodości doświadczył czegoś czego nikt nie mógł i nawet nie chciała wyjaśniać. Tragiczne i tajemnicze wydarzenia w wyniku których zginęła jego małżonka a on został dotkliwie ranny miały miejsce tytułowej "Jesiennej nocy". Opisane wydarzenia miały miejsce tuż po drugiej wojnie światowej i stanowią zapis relacji "pokrzywdzonego" którą spisał autor.

Ostanie opowiadanie jest najdłuższe i moim zdaniem najbardziej interesujące. Akcja osadzona jest w czasach współczesnych. Tytułowi Jakub i Małgorzata to para kochanków. Kochanków niezwykłych, bo w swej relacji nie posuwających się nigdy dalej niż zwykły pocałunek. Wszystko za sprawą Jakuba, który tak pechowo się złożyło miał żonę i dzieci, których nie chciał opuścić. Nie chciał też ranić ukochanej Małgorzaty dlatego ich związek wyglądał tak a nie inaczej. Pewnego dnia Jakub i Małgorzata postanowili się rozstać. nadal bardzo się kochali ale patrząc realnie ich miłość nie miała szans na spełnienie. Jakub dalej żył z żoną, Małgorzata znalazła męża, urodziła dzieci. Pewnego dnia po kilkunastu latach do jej drzwi niespodziewanie zapukał dawny kochanek...

Najbardziej ujmujący w tym zbiorze opowiadań jest styl pisarski Sarwy, pięknie stylizowany w zależności od okresu w jakim miały miejsce opisywane wydarzenia. Język Sarwy jest bardzo dojrzały i dopracowany. Nie nadużywa kwiecistych metafor czy patetycznych opisów. Pisze pięknie ale przystępnie.

Zarówno w formie jak i w treści jego opowiadań widać echa epoki romantyzmu. Z miejsca klimat skojarzył mi się z Mickiewiczowskimi Balladami. "Jakub i Małgorzata" do złudzenia przypomina historię Karusi z "Romantyczności". Wydarzenia takie jak te opisane w "Tajemnicy jesiennej nocy" i w "Strzydze" wielokrotnie można było spotkać w tekstach romantyków.

Jeśli lubicie klimat opowieści w stylu "Ballad i romansów" i innych romantycznych utworów czerpiących z bogactwa polskiego folkloru to jest to książka dla Was.

Na ten tytuł trafiłam zupełnie przypadkiem. Poczytałam pogrzebałam, okazało się, że Andrzej Sarwa to pisarz współczesny, autor ponad setki książek. Urodzony w Sandomierzu i to właśnie o nim najczęściej piszący....

Andrzej Sarwa jest współczesnym pisarzem, jednak jego opowiadania – nawet te, które rozgrywają się w dzisiejszych czasach – mają w sobie klimat dawnych opowieści z dreszczykiem. Nie ma tu epatowania przemocą, krwią czy perwersyjnym seksem. Jest za to nawiązanie do starosłowiańskich wierzeń, przerażające „nieznane”, czy duch, który po śmierci pragnie zaznać tego, czego nie zaznał za życia i przede wszystkim umiejętnie budowany nastrój grozy.

Andrzej Sarwa jest współczesnym pisarzem, jednak jego opowiadania – nawet te, które rozgrywają się w dzisiejszych czasach – mają w sobie klimat dawnych opowieści z dreszczykiem. Nie ma tu epatowania przemocą, krwią czy perwersyjnym seksem. Jest za to nawiązanie do starosłowiańskich wierzeń, przerażające „nieznane”, czy duch, który po śmierci pragnie zaznać tego, czego nie...

Zbiór troszkę krótki, ale przyzwoity. Dwa pierwsze opowiadania miały ten plus, że podane było jako takie źródło, a wiadomo, że to co oparte na faktach wzbudza większe emocje.

Zbiór troszkę krótki, ale przyzwoity. Dwa pierwsze opowiadania miały ten plus, że podane było jako takie źródło, a wiadomo, że to co oparte na faktach wzbudza większe emocje.

Krótka i dość przeciętna opowieść grozy jednocześnie oparta na faktach. Daje do myślenia odnośnie praktyk religijnych i wierzeń praktykowanych w średniowieczu. Warto się zapoznać, przeczytanie nie zajmuje więcej niż 30 minut.

Krótka i dość przeciętna opowieść grozy jednocześnie oparta na faktach. Daje do myślenia odnośnie praktyk religijnych i wierzeń praktykowanych w średniowieczu. Warto się zapoznać, przeczytanie nie zajmuje więcej niż 30 minut.

Równie ekscytująca co "Ojciec Mateusz"

Równie ekscytująca co "Ojciec Mateusz"

poleca się

poleca się