Po przeczytaniu pierwszej części książki pomyślałam sobie: taka to oto rozmowa-wspomnienia w dobrym tonie. No bo jak inaczej opowiedzieć o swoim przyjacielu?
Po przeczytaniu, nie, przepraszam, trafniejszym określeniem będzie: po przebrnięciu przez fragmenty dzienników Beksińskiego pomyślałam sobie, że często tzw. zwykły, szary człowiek prowadzi zdecydowanie bardziej bogatsze i ciekawsze życie, aniżeli szeroko rozumiany artysta. Wydaje mi się, że niejednokrotnie przeceniamy ich (artystów), przypisujemy im cechy, których w rzeczywistości nie posiadają, bądź przynajmniej w części nie posiadają. Tak, jak w przypadku samego Beksińskiego i Jego prac - powstały dziesiątki interpretacji, mniej lub bardziej mrocznych. A co na ich temat powiedział sam autor?
„Malarz powinien „widzieć” i – jak sądzę – nie musi rozumieć tego, co widzi. Podobnie jak to, co zachwyca nas wizualnie w naturze, nie zaczyna zachwycać bardziej wtedy, gdy zostanie objaśnione. Piękne obłoki nie staną się piękniejsze, gdy dowiemy się, że stanowią kondensat pary wodnej załamujący lub odpowiednio odbijający promienie słoneczne. Podobnie chyba – jeśli idzie o obraz – to byłbym szczęśliwy gdyby budził zachwyt bez konieczności interpretowania. Istnieje bowiem komunikowanie się przy pomocy słowa i komunikowanie się za pośrednictwem obrazu lub dźwięku, ale – moim zdaniem – nie powinno się przekładać jednego na drugi, czyli literatury na obraz, a obrazu na tekst. Bardzo trudne, jeśli nie niemożliwe, jest odpowiedzenie utworu muzycznego i podobnie trudno jest chyba obrazem. To tak jak opisać smak czekolady komuś, kto nigdy nie miał jej w ustach. Reasumując: obrazy są do oglądania, a reszta jest milczeniem.”
A podsumowując moją wypowiedź i opinię: jeśli ktoś rzeczywiście jest ciekaw postaci Zdzisława Beksińskiego, to proponuję zacząć od książki Magdaleny Grzebałkowskiej pt. Beksińscy portret podwójny – to zdecydowanie bardziej ciekawy i złożony psychologicznie obraz rodziny Beksińskich. Wzajemnych relacji męża – żony, ojca – syna. A tę pozycję proponuję przeczytać zdecydowanie później, jako rodzaj dopełnienia, momentami powielenia poznanych już treści.

Po przeczytaniu pierwszej części książki pomyślałam sobie: taka to oto rozmowa-wspomnienia w dobrym tonie. No bo jak inaczej opowiedzieć o swoim przyjacielu?
Po przeczytaniu, nie, przepraszam, trafniejszym określeniem będzie: po przebrnięciu przez fragmenty dzienników Beksińskiego pomyślałam sobie, że często tzw. zwykły, szary człowiek prowadzi zdecydowanie bardziej...