Na wstępie zacznę, że nie spodziewałam się czegoś wybitnego, tylko czegoś, co będzie miłe do poczytania na wieczór a jednocześnie poruszy ważny temat.

No i tutaj się zawiodłam, bo tego "ważnego tematu" nie ma prawie w ogóle. W takim razie powinna zostać zabawna powieść dla nastolatków? Może owszem, powinna, ale nie została. Zawiodłam się na głównej bohaterce, która widzi siebie jako kogoś lepszego, nie przyjmuje krytyki i strzela focha na całą szkołę. To przeważyło szalę. Miałam ochotę wystawić trzy gwiazdki, ponieważ po prostu się zawiodłam charakterem Magdy, bo tak nazywa się główna bohaterka. Nie podoba mi się również fakt, że według niej wszyscy jej rówieśnicy z wyjątkiem może paru osób, których dosłownie na palcach jednej ręki by wyliczać, to patola.

Do plusów zdecydowanie należy zaliczyć relacje między postaciami - każda jest inna i rozbudowana. Nie można tego powiedzieć o postaciach, bo niektórym po prostu odrobinę brakowało charakteru. Akcja zaczyna się rozkręcać gdzieś w połowie, mniej więcej wraz z pierwszym spotkaniem Klubu Literackiego. Przyznam również, że końcówka była naprawdę ciekawa.

Mimo plusów jednak moja ocena jest dosyć niska z wyżej wymienionych przyczyn. Styl pisania autorki jest bardzo luźny i momentami odrobinkę chaotyczny. To, czy warto sięgnąć po "Czarne jeziora" chyba jest po prostu kwestią gustu. Ostateczna opinia, która jest bardzo subiektywna, brzmi: ta powieść porusza bardzo ważny temat. Ma swoje wady jak i zalety, więc nadanie jej miana "dobrej" lub "złej" lektury zależy wyłącznie od gustu czytelnika. Sama daję jej odrobinę naciągane 6/10.

Na wstępie zacznę, że nie spodziewałam się czegoś wybitnego, tylko czegoś, co będzie miłe do poczytania na wieczór a jednocześnie poruszy ważny temat.

No i tutaj się zawiodłam, bo tego "ważnego tematu" nie ma prawie w ogóle. W takim razie powinna zostać zabawna powieść dla nastolatków? Może owszem, powinna, ale nie została. Zawiodłam się na głównej bohaterce, która widzi...