Książka Katarzyny Ryrych "Pepa w raju"
zaczyna się depresją (?) dorosłej kobiety,
by potem zmienić się w opowieść o miłości maturzystów.

Początek zwabił mnie, środek przytrzymał, ale koniec nieco rozczarował.
I nie chodzi o śmierć dziewczyny, która zapowiedziana jest wcześniej...

Czyta się tę historię szybko i łatwo,
choć miłość nie mogła rozwinąć tu skrzydeł.
Osobowość dziewczyny i ponadczasowa wierność chłopaka
kontra małomiasteczkowa szarzyzna i nijakość.
W tle opowieści o filmach, książkach, kulturze.

Czy cudze życie jest w stanie wyrwać kogoś z depresji?
Czy nastolatkowe love story może zainspirować dorosłego?


https://bajdocja.blogspot.com/2021/10/pepa-w-raju.html

Książka Katarzyny Ryrych "Pepa w raju"
zaczyna się depresją (?) dorosłej kobiety,
by potem zmienić się w opowieść o miłości maturzystów.

Początek zwabił mnie, środek przytrzymał, ale koniec nieco rozczarował.
I nie chodzi o śmierć dziewczyny, która zapowiedziana jest wcześniej...

Czyta się tę historię szybko i łatwo,
choć miłość nie mogła rozwinąć tu skrzydeł.
Osobowość...

Książka z serii plus minus 16 autorstwa Katarzyny Ryrych to powieść z założenia kierowana do nastolatków, jak mówi sama nazwa serii. Uważam, że jeśli chodzi o tę powieść kategoria wiekowa powinna zostać przesunięta wyżej, a już na pewno nie powinni czytać jej młodsi czytelnicy, ponieważ porusza bardzo trudne tematy.
Książka to historia opowiedziana w podwójnej narracji. Michał przedstawia swoją krótką love story kobiecie, która przeżywa załamanie, ponieważ jej film nie odniósł sukcesu i był krytykowany ze wszystkich stron.
W ten sposób poznajemy krótką opowieść o miłości. Pepa była nastolatką pełną życia i wyróżniającą się w małym miasteczku. Dziewczyna nosiła martensy w kwiaty i różowe okulary, które niestety nie miały magicznej mocy, a świat przez nie oglądany był dokładnie taki sam jak bez nich. Michał to zwykły młody człowiek, który w Pepie zakochał się po uszy już od pierwszego wejrzenia. Miłość nastolatków rozwijała się powoli, wiązała się z poważnymi planami na przyszłość. Składały się na nią nie tylko czułości i pocałunki, ale głównie drobne, prawie niezauważalne gesty, wzajemna troska i szacunek. Niestety Pepa odeszła zdecydowanie za szybko, nie zdążyła się nacieszyć tą wyjątkową, prawie nierealną w dzisiejszych czasach piękną i prawdziwą miłością, ani światem który potrzebował tej dziwnej dziewczyny. Nastolatka umiera bardzo młodo, zaraz po maturze i nie pozostaje po niej nic. Dziewczyna nie pasuje do miejscowego małego i zwyczajnego cmentarza. To właśnie między innymi dlatego na jej grobie nie leżą kwiaty ani znicze, dumnie stoi tam za to bałwan. Kiedy zabrakło tej wyjątkowej dziewczyny nie tylko dla Michała, który darzył ją prawdziwym uczuciem, ale także dla innych mieszkańców świat zamarł i się skurczył. Nastolatek postanawia jedno – nie pozwoli tak po prostu odejść Pepie do raju. Robi coś, co upamiętni ukochaną, a jemu samemu pozwoli pogodzić się ze stratą.
Książka Katarzyny Ryrych to krótka powieść od której nie można się oderwać i bardzo szybko się ją czyta. Autorka podobnie jak w swoich pozostałych powieściach porusza wiele trudnych tematów. Tutaj jest to głownie śmierć w młodym wieku, proces żałoby i pogodzenia się z odejściem bliskiej na osoby. Polecam książkę każdemu, kto szuka wciągającej powieści poruszającej ważne tematy i oswajającej temat śmierci młodych ludzi.

Książka z serii plus minus 16 autorstwa Katarzyny Ryrych to powieść z założenia kierowana do nastolatków, jak mówi sama nazwa serii. Uważam, że jeśli chodzi o tę powieść kategoria wiekowa powinna zostać przesunięta wyżej, a już na pewno nie powinni czytać jej młodsi czytelnicy, ponieważ porusza bardzo trudne tematy.
Książka to historia opowiedziana w podwójnej narracji....

Ciekawa powieść. Niby sztampowa, a jednak nie (unikanie myślenia schematami to zresztą jeden z wątków),dwoje narratorów, nietypowe otwarcie... Warto przeczytać.
Podniosłabym kategorię wiekową, bo i temat trudny, i bohaterowie starsi niż szesnastolatkowie.

Ciekawa powieść. Niby sztampowa, a jednak nie (unikanie myślenia schematami to zresztą jeden z wątków),dwoje narratorów, nietypowe otwarcie... Warto przeczytać.
Podniosłabym kategorię wiekową, bo i temat trudny, i bohaterowie starsi niż szesnastolatkowie.

Lektura, od której trudno się oderwać. Choć właściwie nie wiem, czy jest to książka dla czytelnika "plus minus 16", na pewno dla dużo starszego, żeby sobie przypomnieć o miłości, o jakiej się marzyło, o tym, by nie dać się wprasować w schematy codzienności i zjałowieć. Wydawałoby się, że to będzie takie kolejne banalne romansidło, a jednak miłe zaskoczenie - warto sięgnąć po książkę.

Lektura, od której trudno się oderwać. Choć właściwie nie wiem, czy jest to książka dla czytelnika "plus minus 16", na pewno dla dużo starszego, żeby sobie przypomnieć o miłości, o jakiej się marzyło, o tym, by nie dać się wprasować w schematy codzienności i zjałowieć. Wydawałoby się, że to będzie takie kolejne banalne romansidło, a jednak miłe zaskoczenie - warto sięgnąć...

"Pepa w raju" Katarzyny Ryrych to lektura na jeden wieczór – i to niecały. Powieść jest krótka, czyta się ją szybko i trudno przerwać, bo tak jest nastrojowa i wciągająca. Nie ma w niej nic zaskakującego, w sumie od początku wiadomo, jak się skończy, a mimo wszystko nie można się od niej oderwać.

Wielka miłość i przedwczesna śmierć – „banał (…) – temat wyeksploatowany na wszelkie możliwe sposoby” . Ona jest niezwykła, wyróżniająca się w tłumie, a on w niej szaleńczo zakochany – wszystko to trochę przypomina "Love story" Ericha Segala, a trochę "Jesienną miłość" Nicholasa Sparksa. Chciałoby się powiedzieć – to już było. Ale historia o Pepie jest naprawdę urzekająca i świetnie opowiedziana.

„Moja dziewczyna – błyskawica, nieprzewidywalna, pełna najdziwaczniejszych pomysłów, najbardziej zaskakujących zachowań” – tak wspomina ją Michał. Bohaterka stworzona przez Katarzynę Ryrych jest też bardzo sensualna, dziewczęca, pełna życia. Zupełnie nie pasuje do miejscowego, całkiem zwyczajnego cmentarza, więc na jej grobie nie leżą kwiaty, nie palą się znicze, lecz stoi bałwan. Pepa umiera młodo, tuż po maturze, nie zostaje po niej nic, nawet ubrania, które jej matka oddaje do Caritasu. Dlatego Michał postanawia zrobić coś, co ją upamiętni, a jemu pomoże pogodzić się ze stratą.

Miłość Pepy i Michała jest pełna wdzięku – trudno o taką we współczesnym świecie. Uczucie dwojga młodych ludzi rozwija się powoli, dojrzewa, łączy się z poważnymi planami na przyszłość, a nie tylko z chwilową przyjemnością. Składają się na nią drobne sprawy, gesty, wzajemny szacunek i troska. Bohaterów łączy wielka miłość – Michał upamiętnia ją nieco banalnym napisem na kościelnej ławce.

Tłem tego uczucia są rozważania o sztuce, bo narratorką "Pepy w raju, czyli Najkrótszej opowieści o miłości" jest aktorka, która przeżywa załamanie po tym, jak jej film został nieprzychylnie przyjęty – zarówno przez krytyków, jak i przez publiczność. W czasie wizyty w rodzinnym miasteczku Pepy uświadamia sobie, że współcześni odbiorcy, obcując ze sztuką, najczęściej oczekują wytchnienia – radości i wzruszeń, niezbyt skomplikowanych, za to przejmujących do głębi. Dlatego warto im mówić o tym, co znają i czego doświadczają na co dzień – o małych miejscowościach, ich mieszkańcach i historiach, które tylko pozornie wydają się zwyczajne – w rzeczywistości każda z nich jest wyjątkowa, jedyna w swoim rodzaju i niepowtarzalna.

Codzienność i rutyna małych miasteczek to kolejny poruszany przez Katarzynę Ryrych temat. Co zrobić, by nie zlać się z szarym tłumem? Jak żyć, by zachować swoje marzenia? Czy można uciec przed monotonią? W jaki sposób poruszyć lokalną społeczność i wyłamać się z jej szeregów? Wszystko to jest przedmiotem rozważań narratorki, która budząc się po miesiącach stagnacji, zaczyna rozumieć, że najważniejsze są podejmowane próby, a niekoniecznie osiągane efekty. Ważne jest, by działać.

Uczucia, pogrzebane marzenia, rutyna ludzkiego życia – wszystkie te wątki składają się na Pepę w raju", która jest czymś więcej niż zwykłą historią o miłości. Warto sięgnąć po tę książkę w każdym wieku – jest słodka jak różowe okulary Pepy i przejmująca jak jej oczy błyszczące w ciemności.

"Pepa w raju" Katarzyny Ryrych to lektura na jeden wieczór – i to niecały. Powieść jest krótka, czyta się ją szybko i trudno przerwać, bo tak jest nastrojowa i wciągająca. Nie ma w niej nic zaskakującego, w sumie od początku wiadomo, jak się skończy, a mimo wszystko nie można się od niej oderwać.

Wielka miłość i przedwczesna śmierć – „banał (…) – temat wyeksploatowany na...

Wciągająca lektura, nieco odmienna jeśli chodzi o formę od "typowych" powieści młodzieżowych, choć bohaterowie mieszkają w "zwykłym" miejscu, choć od początku los tytułowej bohaterki jest nam znany, to nie brak elementu zaskoczenia, a choć są tu opisane bolesne chwile, to nie jest to przygnębiająca opowieść - a wręcz przeciwnie!

Wciągająca lektura, nieco odmienna jeśli chodzi o formę od "typowych" powieści młodzieżowych, choć bohaterowie mieszkają w "zwykłym" miejscu, choć od początku los tytułowej bohaterki jest nam znany, to nie brak elementu zaskoczenia, a choć są tu opisane bolesne chwile, to nie jest to przygnębiająca opowieść - a wręcz przeciwnie!

Najkrótsza opowieść o miłości,właśnie o tym opowiada..... O prawdziwej młodzieńczej miłości, tyle planów mieli razem Michał i Pepa.... Zostały one przerwane w dniu, brutalnego, przedwczesnego odejścia Pepy...;( Michał chce, aby historia ich miłości przetrwała, dlatego opowiada ją pani reżyser Annie, a ona postanawia ją zekranizować..... ;) Michał również by uczcić pamięć swojej dziewczyny, sprawił, że w ich miasteczku na powrót powstało kino, w którym wyświetlane są filmy o ulubionej tematyce nie tylko Pepy- miłości. Gorąco, polecam, każdemu, tę wzruszającą, bardzo romantyczną i niezwykle wartościową powieść!!!!! :) :* <3

Najkrótsza opowieść o miłości,właśnie o tym opowiada..... O prawdziwej młodzieńczej miłości, tyle planów mieli razem Michał i Pepa.... Zostały one przerwane w dniu, brutalnego, przedwczesnego odejścia Pepy...;( Michał chce, aby historia ich miłości przetrwała, dlatego opowiada ją pani reżyser Annie, a ona postanawia ją zekranizować..... ;) Michał również by uczcić pamięć...