Recenzja znajduje się również na moim blogu: http://pasion-libros.blogspot.com/2016/06/177-niepokorne-judyta-agnieszka.html

To już moje trzecie spotkanie z niepokornymi przyjaciółkami z Krakowa i oczywiście znowu udane. Wielka szkoda, że to już zakończenie trylogii, bo bardzo zżyłam się ze wszystkimi bohaterkami.

Od ostatnich wydarzeń mija kilka lat. Jest rok 1905, Judyta nadal mieszka we Wiedniu u boku Austriaka Maxa, jest matką sześcioletniej Hani, choć nigdy nie planowała nią być. Jednak mocno kocha córkę miłością, której nigdy by się po sobie nie spodziewała. Jednak jej związek z Maxem nie należy do najlepszych. Judyta widzi w nim wyłącznie przyjaciela, ojca jej dziecka i podporę, a nie wielką miłość. Czy Judyta ma jeszcze szansę na wielkie uczucie? Klara jest związana z Andrzejem i jest zaskoczona z jaką łatwością go pokochała. Jednak uparta i wyzwolona Klara nie chce ślubu, co wpływa na jej relacje z rodziną. Nadal tak samo zbuntowana, przeciwstawia się konwenansom i wykonuje niebezpieczne polityczne misje. Tylko dokąd ją to zaprowadzi? Eliza natomiast uzyskała długo wyczekiwany tytuł magistra farmacji i jest szczęśliwą żoną ukochanego Antona i matką dwójki dzieci. Czy to Elizie szczęście sprzyja najbardziej?

Czasami współczułam Judycie, że jej życie skomplikowało się jeszcze bardziej niż zwykle, ale również byłam na nią momentami zdenerwowana. Jednak kobieta w jej wieku nie powinna już myśleć jak nastolatka o wielkiej i namiętnej miłości, ale przede wszystkim o tym, co będzie najlepsze dla jej córki. Ale czasami uwidaczniała się ta niegdyś bardzo romantyczna natura bohaterki, którą poznaliśmy przede wszystkim w pierwszej części. Dobrze jednak, że wróciła już do stabilności psychicznej. Najspokojniejszy okazał się wątek mojej ulubienicy Elizy. Naprawdę Eliza dostała od życia właśnie to, o czym zawsze marzyła - szczęśliwą rodzinę i miłość ukochanego mężczyzny. A historia Klary... ciężko cokolwiek o niej napisać. Z jednej strony część fabuły o niej była bardzo interesująca ze względu na szpiegowski wątek, do którego Klara nadawała się idealnie i myślę, że podczas II wojny światowej mogłaby być jedną z tych dzielnych łączniczek. Jednak z drugiej strony, nadal jestem w szoku po tym, jak potoczyły się jej losy.
Jak zawsze autorka pięknie ukazała urok jeszcze mocno wiejskiego Zakopanego, rozwijającego się Krakowa i tętniącego życiem Wiednia. Chciałoby się pojechać w każde z tych miejsc w pierwszych latach XX wieku. Wydarzenia historyczne i obyczajowe ponownie zostały przedstawione w subtelny sposób, tworząc jedynie tło dla życia bohaterów powieści. Język, którym posługuje się pani Wojdowicz wciąż zachwyca i jest po prostu piękny. Cała historia jest bardzo interesująca i czyta się ją z zapartym tchem. Bohaterki na szczęście nie zgubiły swoich indywidualnych cech charakteru i nadal borykają się z wieloma przeciwnościami losu - po swojemu. Aż do samego końca miałam nadzieję, ze Judycie i Klarze również wszystko się ułoży i po burzy wyjrzy słońce... Jednak, nie można mieć wszystkiego. W tym tomie fabuła najbardziej skupiła się na Judycie, której życie nie ułożyło się tak, jak wcześniej zaplanowała. Klara nigdy do końca nie wiedziała czego dokładnie chce, a dostała miłość, której się nie spodziewała. Właściwie to tylko Elizie udało się spełnić wszystkie marzenia i to jej najbardziej się poszczęściło, po wszystkich trudnościach, które ją spotkały.

Czy to naprawdę już koniec? To smutne, że nie spotkam się już na kawie z niepokornymi kobietami, które dzieliło tak wiele, i które tak bardzo różniły się od siebie, a łączyło przede wszystkim jedno - przyjaźń, która przetrwała lata. Dziękuję autorce za tę wspaniałą serię.

Recenzja znajduje się również na moim blogu: http://pasion-libros.blogspot.com/2016/06/177-niepokorne-judyta-agnieszka.html

To już moje trzecie spotkanie z niepokornymi przyjaciółkami z Krakowa i oczywiście znowu udane. Wielka szkoda, że to już zakończenie trylogii, bo bardzo zżyłam się ze wszystkimi bohaterkami.

Od ostatnich wydarzeń mija kilka lat. Jest rok 1905,...