Książka, którą Państwu serdecznie polecam, to duchowe świadectwo katolickiego księdza, który spędził 15 lat w łagrach na Syberii. Na „misje do Rosji” zgłosił się w 1928 roku, pracował w Albertynie na Kresach Wschodnich gdy we wrześniu 1939 wybuchła wojna. Niemcy zajęli Warszawę, a dwa tygodnie później Sowieci opanowali wschodnią część Polski, a w tym także Albertyn. Gdy w 1941 roku Niemcy zaatakowały Rosję, to ksiądz Walter został aresztowany przez NKWD i osadzony w więzieniu. Uznali go za „szpiega Watykanu” i skazali na 15 lat ciężkich robót w łagrze koło Norylska. Wraz z tysiącami innych został przydzielony do prac budowlanych w arktycznie niskich temperaturach, pracował również w kopalniach węgla i miedzi. Śmierć zbierała tam wielkie żniwo. Ludzie umierali masowo, ginęli zaś ci którzy tracili nadzieję. Ksiądz Walter przeżył, bo bardzo zaufał Bogu, nigdy nie stracił nadziei i każdego dnia dziękował Bogu za wsparcie i obronę. Nawet gdy odsiedział swój wyrok nie był całkowicie wolny. Znów został skazany za szpiegostwo i nie mógł opuścić Syberii, ani wyjechać z kraju. Dlatego pracował w różnych wsiach i miasteczkach jako mechanik samochodowy, a dzięki wysiłkom rodziny i przyjaciół został wymieniony w 1963 roku na dwóch rosyjskich szpiegów. Kiedy wrócił do zakonu bracia uznali go za zmarłego i modlili się o spokój jego duszy. Ksiądz Walter opisuje nieludzkie warunki w których przyszło im żyć i pracować ponad siłę. Baraki gdzie mieszkali były przeładowane, nie było bieżącej wody, a za toalety służyły kubły. Ludzie byli brudni i nie mieli ubrań na zmianę, niektórzy więźniowie przestawali myśleć o sobie jako o ludziach. Najbardziej dręczyło ich poczucie bezradności i niesprawiedliwości. Teologowie zapewne napisali setki książek na temat cierpienia, a tam być i przeżyć te straszne warunki to naprawdę trzeba mieć wolę walki i potęgą staje się tutaj modlitwa. Bóg również wie dokładnie jak odczuwa się zimno, jak to jest być zmęczonym czy obolałym, bo przecież On też miał ciało. Męka Pana odkupiła nasze cierpienie, co nie znaczy, że my nie będziemy cierpieć. Zbawienie każdego człowieka polega na wypełnianiu woli Boga „Ojcze – westchnął Chrystus w chwili agonii – nie Moja, lecz Twoja wola niech się stanie”.
Ludzie na Syberii pracowali, ponieważ musieli pracować aby jeść i przetrwać. W takich warunkach praca stawała się przekleństwem i więźniowie jej nienawidzili. Zmuszał ich do tego jedynie instynkt przetrwania. W życiu każdego człowieka pojawiają się momenty kryzysu, niepokojów, czasem przerażenia, ale pomyślmy o tych ludziach na Syberii skazanych na głód, chłód i w każdej chwili na śmierć. Gdy człowiek cierpi grzeszy, upada, ale poprzez wiarę wznosi się ponad okoliczności życia i zatrzymuje wzrok na Bogu, od którego oczekuje pomocy i łaski.
Autor zachęca mnie i Ciebie drogi czytelniku, abyś przeżył wraz z nim poprzez czytanie tej lektury rekolekcje wielkopostne i przez chwilę pomyślał o swoim życiu, o dobrze przeżytym dniu, bo w tym naszym ciągłym pośpiechu i zabieganiu nie mamy na nic czasu.
Książka napisana bardzo prostym i zrozumiałym językiem, nie ma w niej zwrotów teologicznych, lecz spisane osobiste przeżycia i odczucia księdza, znoszącego straszne upokorzenia. W miękkiej oprawie, zawiera 280 stron i 20 rozdziałów.
Zachęcam gorąco do czytania i duchowego świadectwa w okresie wielkopostnym.
Moja ocena: 10/10
Polecamy, zespół dobrerecenzje.pl

Książka, którą Państwu serdecznie polecam, to duchowe świadectwo katolickiego księdza, który spędził 15 lat w łagrach na Syberii. Na „misje do Rosji” zgłosił się w 1928 roku, pracował w Albertynie na Kresach Wschodnich gdy we wrześniu 1939 wybuchła wojna. Niemcy zajęli Warszawę, a dwa tygodnie później Sowieci opanowali wschodnią część Polski, a w tym także Albertyn. Gdy w...