Myślę, że to co napisali o tej książce inni, jest trafne, ale dodam od siebie że jest to kolejna wartościowa książka dla dzieci, bo po raz kolejny konfrontuje z trudnym tematem. Zachęca do rozmowy z pociechami, ale uświadamia też rodziców.

Myślę, że to co napisali o tej książce inni, jest trafne, ale dodam od siebie że jest to kolejna wartościowa książka dla dzieci, bo po raz kolejny konfrontuje z trudnym tematem. Zachęca do rozmowy z pociechami, ale uświadamia też rodziców.

Łamiące serce, straszne i wywołujące łzy. O tej wojnie, która toczy się wszędzie dokoła.

Łamiące serce, straszne i wywołujące łzy. O tej wojnie, która toczy się wszędzie dokoła.

MAMA I TATA NA FRONCIE

Wojna ma wiele odcieni. Może objąć cały świat, może także toczyć się lokalnie, ale też i w bardziej kameralnej atmosferze. Bo i samych wojen mogą być różne rodzaje. Niezależnie od tego, jaki jest to konflikt, ofiar nie brakuje nigdy. Nawet jeśli jest to jedynie wojna prowadzona w domu przez jej mieszkańców.

W takiej sytuacji znajduje się nagle mała Inga. Do tej pory wszystko było dobrze, mieszka bowiem w bezpiecznym kraju, gdzie wojna to jedynie pojęcie znane z telewizji i prasy. Ale nadchodzi czas zmian, a dziewczynka stanie się ofiarą konfliktu bliższego, niż wszystkie inne, bo konfliktu którego stronami są jej rodzice. Tu nie ma widocznych bomb i zasieków, ale te mentalne są równie realne, jak zimny metal. Mury stawiane przez wzajemne pretensje, ostrzał prowadzony kłótniami, bombardowanie rozbitymi na odłamki talerzami. Jak na prawdziwej wojnie, tak i w przypadku rozpadającego się związku dwojga ludzi cierpią przede wszystkim nie oni, a ci najbardziej niewinni – dzieci. Po której stronie ma opowiedzieć się mała Inga, która znajduje się na granicy, na linii demarkacyjnej? I jak otrząsnąć się po upadku ostoi spokoju i bezpieczeństwa, która zdawała się być niezniszczalnym fundamentem wszystkiego?

Ta książka jest poniekąd jak jej mała bohaterka: na granicy. Na granicy prozy i poezji, balansuje w wyważony sposób pomiędzy poważną i ważną treścią, a sposobem prezentacji odpowiednim dla dzieci. Na granicy jest też balans pomiędzy tekstem a ilustracjami. Ilością miejsca dominuje grafika, stanowiąca tło dla treści, a jednak jest ona tylko dodatkiem. Bo liczy się przede wszystkim słowo pisane i to, co ze sobą niesie. A niesie naprawdę wiele. Gro Dahle, norweska pisarka i poetka, upodobała sobie trudną tematykę przemocy w rodzinie i rodzinnych problemów. I choć pisze o nich prosto, tak by zrozumiały ją dzieci, nie jest to pisanie infantylne. Wręcz przeciwnie. Psychologiczny realizm i prawda zawarta w obrazowych opisach, jakie dominują w jej utworach, spotkały się z uznaniem tak ze strony czytelników, jak i krytyki, a nawet rodzimego ministerstwa kultury. I „Wojna” doskonale pokazuje wszystkie te aspekty jej twórczości, stanowiąc zarówno materiał przestrzegający przed podobnymi sytuacjami, oswajający z nimi, ale zarazem posiadając też pewien wymiar terapeutyczny.

W stronie graficznej dominuje prostota kreski i koloru. Jednym się ona spodoba, innym nie, ale -niezależnie od wrażeń ogólnych, „Wojna” posiada kilka ilustracji, które przemówią nie tylko do dzieci, ale także i dorosłych. I wywołają wiele emocji i przemyśleń.

Efekt całościowy jest naprawdę mocny i godny polecenia. Szczególnie, że temat to ważny i potrzebny w literaturze także dziecięcej.

Recenzja opublikowana także na moim blogu http://ksiazkarnia.blog.pl/2016/03/31/wojna-gro-dahle-kaia-dahle-nyhus/

MAMA I TATA NA FRONCIE

Wojna ma wiele odcieni. Może objąć cały świat, może także toczyć się lokalnie, ale też i w bardziej kameralnej atmosferze. Bo i samych wojen mogą być różne rodzaje. Niezależnie od tego, jaki jest to konflikt, ofiar nie brakuje nigdy. Nawet jeśli jest to jedynie wojna prowadzona w domu przez jej mieszkańców.

W takiej sytuacji znajduje się nagle mała...

Pozwala zrozumieć dorosłemu, jak obciąża psychikę dziecka swoimi problemami, toczonymi konfliktami w świecie dorosłych, rozstaniami.
Słowa i obrazy pełne są emocji.
To niezwykle ważna książka we współczesnym zagmatwanym świecie, zranieniach ludzi dorosłych i zostawionych samym sobie dzieci. Mocna, podobnie jak Zły pan, Grzeczna, Włosy mamy. Do przepracowania w sobie. Powala treścią, kolorystyką ilustracji, stylem pisania.

Pozwala zrozumieć dorosłemu, jak obciąża psychikę dziecka swoimi problemami, toczonymi konfliktami w świecie dorosłych, rozstaniami.
Słowa i obrazy pełne są emocji.
To niezwykle ważna książka we współczesnym zagmatwanym świecie, zranieniach ludzi dorosłych i zostawionych samym sobie dzieci. Mocna, podobnie jak Zły pan, Grzeczna, Włosy mamy. Do przepracowania w sobie....

Norweska książeczka opisująca z perspektywy dziecka"wojnę", jaką toczą między sobą dorośli.
Dziecko, z czego rodzice nie zdają sobie sprawy, z takich utarczek wychodzi najgorzej.Dorośli się"żrą", nie wiadomo o co, a dziecko przeżywa, to bardzo emocjonalnie.Może to jego wina, czy dałoby się odwrócić na lepsze takie sytuacje.
Bohaterka tej książki, dziwi się swoim rodzicom, jak mogą się normalnie zachowywać, po tak traumatycznych dla jej osoby zdarzeniach.Jest to dla niej nie do pomyślenia.

Na szczęście, jak to po wojnie, następuje pokój i wszystko wraca do normy.Znowu można być dzieckiem, bez zajmowania się sprawami, które będąc działaniami dorosłych, najbardziej uderzają w dziecko.

Inspirująca lektura, pokazująca nam, co się dzieje z małym człowiekiem, rzuconym w sam wir wojny podjazdowej dwojga dorosłych.

Norweska książeczka opisująca z perspektywy dziecka"wojnę", jaką toczą między sobą dorośli.
Dziecko, z czego rodzice nie zdają sobie sprawy, z takich utarczek wychodzi najgorzej.Dorośli się"żrą", nie wiadomo o co, a dziecko przeżywa, to bardzo emocjonalnie.Może to jego wina, czy dałoby się odwrócić na lepsze takie sytuacje.
Bohaterka tej książki, dziwi się swoim rodzicom,...

Absolutnie P R Z E R A Ż A J Ą C A

Absolutnie P R Z E R A Ż A J Ą C A

Przerażająca. I kojąca, bo w końcu ktoś podejmuje temat wojny inaczej niż w wielkim eposie o dzielnych powstańcach. Wojna to strach, ból, rozpacz i beznadzieja a nie heroiczna Odyseja. Na pewno nie dla dzieci.

Przerażająca. I kojąca, bo w końcu ktoś podejmuje temat wojny inaczej niż w wielkim eposie o dzielnych powstańcach. Wojna to strach, ból, rozpacz i beznadzieja a nie heroiczna Odyseja. Na pewno nie dla dzieci.