Gro Dahle

Czytając niektóre recenzje spodziewałam się czegoś "straszniejszego". Tymczasem książka nie epatuje przesadnie przemocą ani nie ma w niej drastycznych opisów. Nie piętnuje też postaci Taty, ale zgrabnie oddziela ojca od jego złego zachowania, tworząc niejako alter ego - Złego Pana, w którego Tata, niestety nie rzadko, przemienia się. Dzięki temu dziecko, którego dotyka podobny problem przemocy w rodzinie, nie hoduje w sobie nienawiści do własnego taty w myśl zasady "oddziel zachowanie od człowieka". Pomysł ten dopełniony został przez happy end (to książka terapeutyczna, więc poznanie zakończenia przed zakupem jest, wg mnie, nawet wskazane): Tatę na terapię do swojego pałacu z wieloma komnatami zabiera Król, poinformowany przez chłopca o sytuacji w domu. I ta puenta mi się najbardziej podoba, że Tata nie jest zły, tylko po prostu chory! Coś takiego łatwiej jest zaakceptować dziecku i zrozumieć. Książka pomaga też dziecku pozbyć się poczucia winy, jest napisane wprost, że złość Taty to nie jest wina syna. Pada również bardzo mądre stwierdzenie, że pomimo iż Tata "po wszystkim" płacze, przeprasza i przyrzeka, że już będzie grzeczny, to i tak nie ma to żadnego znaczenia, ponieważ obiecywał to już wiele razy wcześniej. Oraz inne, jakże życiowe, stwierdzenie: że przecież Tata jest nam potrzebny, bo kto by wymienił żarówkę i gdzie byśmy mieszkali... To pomaga uświadomić dziecku, że to nie są powody, dla których można się godzić na przemoc psychiczną i fizyczną, że od jakichkolwiek korzyści materialnych ważniejsze jest bezpieczeństwo i spokój w rodzinie, że nawet w "sytuacji bez wyjścia" należy podjąć jakieś kroki, szukać pomocy i rozwiązania... Jedynym minusem jest zbytnia poetyckość i metaforyczność, co momentami utrudnia dziecku odbiór, a książka, wg mnie, najlepiej spełni swą rolę w przypadku dziecka w wieku około wczesnoszkolnym, przedział od 4 do 11 lat.