Kto lubi się bać, palec pod budkę!

Ja bać się lubię, więc perspektywa przeczytania "Lasu cieni" zupełnie mnie nie przeraziła. Natomiast sama książka - owszem.

Nie jest to klasyczny horror. Właściwie, to nie jest to w ogóle horror, a thriller. Rodzinka w postaci męża, małżonki i małej córeczki wybierają się do domku w środku lasu, odciętego od świata, gdzie mają przez miesiąc przebywać wraz z pewnym starym bogaczem i jego kochanką. Tyle właśnie ma zająć Davidowi - balsamiście z zawodu, z zainteresowania pisarzowi, powieści zamówionej przez Arthura - bogacza kalekę. Taka sytuacja aż prosi się o to, by zdarzyło się coś... nieoczekiwanego.

No i dzieje się oczywiście, co zresztą nie trudno ukryć, bo w innym przypadku książka nie miałaby sensu. Co konkretnie? Pan Arthur ma pewną tajemnicę, a z Davidem łączy go - jak się okazuje - nie tylko interes (pisanie książki), a coś więcej - przeszłość. Każda kolejna strona dostarcza nam nowej wiedzy, dowodów, a przede wszystkim emocji. Co ważne, postacie nie są tutaj papierowe. Choć - jak się wydaje - łatwo jest odgadnąć kto jest tym dobrym, kto ma jakie zamiary, oraz co stanie się dalej, to zewsząd pojawiają się nowe okoliczności, a co za tym idzie - wątpliwości. Pod koniec dowiadujemy się nawet, że prawdziwe znaczenie ma coś zgoła innego. Coś, co nie znajdowało się w polu naszych rozważań.

Franck Thilliez - to on stoi za tym wszystkim. Choć nie jest to pisarz jakoś specjalnie w Polsce znany, to serdecznie zachęcam, do zapoznania się z jego "Lasem cieni". Warto.

Kto lubi się bać, palec pod budkę!

Ja bać się lubię, więc perspektywa przeczytania "Lasu cieni" zupełnie mnie nie przeraziła. Natomiast sama książka - owszem.

Nie jest to klasyczny horror. Właściwie, to nie jest to w ogóle horror, a thriller. Rodzinka w postaci męża, małżonki i małej córeczki wybierają się do domku w środku lasu, odciętego od świata, gdzie mają przez...