Biografia Pauli Modersohn-Becker, niemieckiej malarki żyjącej w latach 1876-1907, sprawia wrażenie niedokończonej kompozycji. Autorka stawia na „niepełność” od samego początku, podkreślając przeczucie malarki, że przyjdzie jej młodo odejść. Ale czy nie wyrosła tym, co najsilniej oddała w swoich pracach? Dominujące kolory ziemiste, śmiałe kontrasty, ręce jak łyżki, nosy jak bulwy. Z układów ludzkich postaci chętnie buduje bryły. Stawia się na równi z tymi, którzy uważają, że wyobraźnia jest ważniejsza od natury. Poważa się na radykalne uproszczenia, byle nie ważyć tyle, byle tylko odtworzyć stylistyczne warunki własnej delikatności i wrażliwości, które były jej najbliższym nakazem. Świadoma obranej drogi, pisze: „musicie się wszyscy pogodzić z moim egoizmem, nie wyzbędę się go, jest częścią mnie tak samo jak mój długi nos.” Porzuca męża, który odzyskuje ją kilka miesięcy przed śmiercią.
Paula Modersohn-Becker łączy się z wielkimi tego okresu w poszukiwaniach, dochodząc do oryginalnych, własnych rozwiązań. Odchodząc w młodym wieku, wypracowała styl rozpoznawalny, współgrający z odczuciem porzucenia detalu na rzecz prostoty i wyrazistości. W ślad za tym nie zrodziła się sława, poklask. I to chyba przyświeca autorce, która opisywaną postać stara się ukazać poprzez pryzmat „niewyzyskanych możliwości”.
Autorka wprowadza w swojej pracy interesujący zabieg formalny, znany choćby z „Andrieja Rublowa” Tarkowskiego. Malarka umiera, aby w dalszej części mogły przemówić jej dzieła. I tu nie poskąpiono rzeczowego komentarza, kontekstu zaczerpniętego z biografii oraz dodano szereg odniesień do inspiracji twórczych. Przeważa zmyślne połączenie opisu kilkudziesięciu obrazów, przetykane myślami z dzienników malarki.

Biografia Pauli Modersohn-Becker, niemieckiej malarki żyjącej w latach 1876-1907, sprawia wrażenie niedokończonej kompozycji. Autorka stawia na „niepełność” od samego początku, podkreślając przeczucie malarki, że przyjdzie jej młodo odejść. Ale czy nie wyrosła tym, co najsilniej oddała w swoich pracach? Dominujące kolory ziemiste, śmiałe kontrasty, ręce jak łyżki, nosy jak...