Jak to w życiu bywa, w czasie wyświetlania w kinach filmu Jurassic World popyt na nowe wydanie Parku Jurajskiego wzrósł. Dinozaury znów na chwilkę lub dwie stały się trendem i każdy chciał przeczytać Crichtona, żeby wiedzieć, jak to się zaczęło. Właśnie tak to pamiętam: okładka Parku w każdej księgarni, zdobywająca listy TOP sprzedaży. Czy z Zaginionym światem było podobnie? Nie odebrałam tego w taki sposób, nowe wydanie tego tomu przebiegło mi gdzieś w tle. A szkoda, szkoda ogromna, bo Michael Crichton to autor, którego książki mogłabym scharakteryzować jako kawał dobrze zrobionej roboty, kawał świetnej konstrukcji, kawał mocno osadzonej fikcji. Czułam się tak podczas lektury Parku Jurajskiego, czułam się tak ostatnio, czytając Zaginiony świat.

Można odczuwać rozdwojenie jaźni, gdy ma się za sobą seans wszystkich filmów. Uprzedzam - Zaginiony świat to historia całkowicie inna niż filmowa. Lub inaczej: to filmowe historie odbiegają zupełnie od koncepcji przedstawionej przez Crichtona. Cieszę się z tego powodu, ponieważ gdyby filmy podążyły ścieżką książek, nic dobrego by z tego nie wyszło. Upieram się już od dawna, że w pewnych przypadkach powtarzalność jest siłą produktu jakim (czy tego chcemy czy nie) jest książka lub film. Filmowy świat zrekonstruowanych dinozaurów przybiera ekscytującą, pełną walki i akcji ścieżkę, widowiskową, pełna krwi i ryczących bestii. Michael Crichton pogłębia to, co stworzył, szerzej teoretyzując. A w tym celu potrzebny jest Ian Malcolm, moim zdaniem najlepszy literacki teoretyk, z jakim miałam do czynienia. Poprzez jego wykłady wplecione w akcję książki Michael Crichton eksploruje podwaliny świata, który stworzył, eksploruje temat, jaki sam poruszył. Tempo akcji jest wyważone, chyba mniej ekscytujące niż w Parku Jurajskim, chociaż ja łyknęłam haczyk i dałam się w nie wciągnąć. Znów jesteśmy na wyspie niedaleko Kostaryki, znów mamy do czynienia z dinozaurami, znów ludzie muszą zrobić wszystko, by przetrwać noc. Po raz kolejny oprócz tych "dobrych" są także "źli", którzy myślą najpierw o wzbogaceniu się, a później o własnym przetrwaniu. Po raz kolejny ludzie popełniają błędy, zbyt późno zdając sobie z nich sprawę. Ale to działa. To wciąż ma klimat, dinozaury są wciąż interesujące. Widzę powtarzalność motywów, ale nie zgadzam się z tymi czytelnikami, którzy twierdzą, że bohaterowie Zaginionego świata są słabiej wykreowani, że czegoś im brakuje. Są inni od tego, co przedstawiły filmy i być może tutaj tkwi największy problem odbioru tej książki. Bo trzeba odejść od utrwalonej na kinowych ekranach, kultowej już wizji. Nie wyobrażałam sobie nie sięgnąć po tę książkę. Kupuję technothrillery Crichtona w takiej postaci, w jakiej zostały stworzone i chcę zagłębiać się w jego prozę. Dla mnie jego nazwisko to znak dobrej marki.

Co czytelnik znajdzie w Zaginionym świecie? Znajdzie dużo odwołań do pierwszego tomu, zarysowane dalsze losy InGenu, pogłębienie teorii Malcolma, dużo rozważań na temat wymierania gatunków. Znajdzie też nadal niezbyt przerażającego tyranozaura, ale za to podwójnie okropne raptory. Znajdzie krew, krzyk, błyskotliwe dzieciaki, znajdzie prawdziwy zaginiony świat, o którym chce się marzyć. Ja znalazłam w tej książkę fantastyczną odskocznię. Jestem nią w pełni usatysfakcjonowana. Dinozaury w spielbergowskim wydaniu to klasyka kina - klasyka, której nie byłoby bez Michaela Crichtona. Powtórzę się: kupuję tę książkę, kupuję styl Crichtona, kupuję jego technothriller.

Pełna opinia: http://pannakac-pisze.blogspot.com/2016/03/zaginiony-swiat-michael-crichton_23.html

Jak to w życiu bywa, w czasie wyświetlania w kinach filmu Jurassic World popyt na nowe wydanie Parku Jurajskiego wzrósł. Dinozaury znów na chwilkę lub dwie stały się trendem i każdy chciał przeczytać Crichtona, żeby wiedzieć, jak to się zaczęło. Właśnie tak to pamiętam: okładka Parku w każdej księgarni, zdobywająca listy TOP sprzedaży. Czy z Zaginionym światem było...