Chyba każdy, kto sięgał po "Real", kieruje się poznaniem tego wspaniałego i jedynego w swoim rodzaju Remy'ego "Tajfuna" Tate'a. Ja także, bo bardzo mnie ciekawiła jego postać, no i, nie ukrywam, okładka, która jest naprawdę cudowna.

Na zapoznanie Brooke z Remingtonem czytelnik nie czeka długo, bowiem ich wspólna historia rozpoczyna się już w pierwszym rozdziale od elektryzującego spojrzenia, jakie posyła między sobą ta dwójka przed walką. Nasza bohaterka już wtedy czuje do niego mięte, no i się zaczyna. Fascynacja. Obsesja. Niespełnienie. Pragnienie.
Remington postanawia zatrudnić Brooke jako swoją osobistą rehabilitantkę, przez co może ją mieć przy sobie na bardzo długi czas, podczas którego mogą się do siebie zbliżyć, poznać się. Brooke tylko nie wie, że Remington skrywa pewien sekret o sobie samym, przez który może ją zranić i sprawić, że kobieta jego życia odejdzie na zawsze od niego.

No i to tyle, co mogę powiedzieć o tej książce, bowiem fabuła "Real" skupia się tylko i wyłącznie na spalającym tę dwójkę pożądaniu do siebie nawzajem, seksie i zachwycaniu się bohaterki nad tym, jaki to Remington jest nieziemsko przystojny i męski.
Każda, mówię poważnie, każda strona jest przepełniona peanami Brooke na cześć Remy'ego; opisywane emocje bohaterki w stosunku do obiektu jej westchnień nie mają granic - wszelkie jej odczucia są intensywne i na nowo opisywane za każdym razem, gdy go widzi.
"Real" jest spisany trochę jak pamiętnik - w książce nie ma jakiegoś ciągu dni, są przedstawione tylko momenty, gdzie Brooke jest z Remingtonem, gdy uprawiają seks, gdy się całują, słuchają muzyki, przytulają. Przewija się ciągła fiksacja na punkcie Remingtona. Pomiędzy tą manią wychylają się wątki walki Remingtona, rozmowy z innymi postaciami, ale autorka nie poświęcała temu zbyt wielkiej uwagi.

I wiadomo, że w tej sielance coś musi pójść nie tak, żeby, jak zawsze w takich książkach, para się rozeszła. Tutaj także to następuje i przepraszam jeśli ktoś uważa, że dałam spoiler, ale radzę tego tak nie odbierać, bo w obyczajówkach przecież zawsze to następuje.
Wracając do tego, co chciałam napisać - końcówka jest beznadziejna, zerwanie jak dla mnie jest bezsensowne, niepotrzebne i sądzę, że pisarka nie umiała znaleźć innej przyczyny niż to, co wymyśliła, a jej pomysł jest narzucony, byle coś było.
Brooke świata nie widzi poza Remingtonem, a nagle nie są razem, bo tak według niej jest lepiej, a potem mówi, że przecież ona bez niego nie potrafi żyć i musi być obok niego. Bohaterka sprzecza się sama ze sobą i nie wie, czego chce.
Finał bardzo sztuczny, wymuszone szczęśliwe zakończenie, a do tego bardzo przyspieszone - ja miałam wrażenie, że to sen głównej bohaterki, albo jakaś fatamorgana, a to naprawdę było prawdziwe zakończenie.

Podsumowując, "Real" początkowo zapowiadał się naprawdę fajnie, ponad połowa książki była okej, a obsesja Brookey była w miarę do wytrzymania. Tylko ten koniec jest taki za słodki, zgrywający się aż za bardzo, ślicznie ułożony, że aż niedobrze.
Mimo to, podobało mi się i chętnie przeczytam kolejną część, bo ciekawi mnie, co nowego (jasne, nowego) autorka przedstawi tym razem.

Chyba każdy, kto sięgał po "Real", kieruje się poznaniem tego wspaniałego i jedynego w swoim rodzaju Remy'ego "Tajfuna" Tate'a. Ja także, bo bardzo mnie ciekawiła jego postać, no i, nie ukrywam, okładka, która jest naprawdę cudowna.

Na zapoznanie Brooke z Remingtonem czytelnik nie czeka długo, bowiem ich wspólna historia rozpoczyna się już w pierwszym rozdziale od...