Na wstępie korzystając z okazji chciałem pogratulować naszym chłopakom zwycięstwa nad Irlandią Pólnocną. Utarli trochę nosa wszystkim niedowiarkom, ignorantom. Po cichu na to liczyłem. Bardzo chciałbym, aby z równie dobrej strony zatrzymali niemiecką machinę oblężniczą..., by Lewandowski, Krychowiak, Milik i spółka pokazali naszym sąsiadom, że stanowimy siłę, z którą trzeba się liczyć...
...muszę przyznać, że w pojawieniu się tej recenzji było trochę celowości..., to zwycięstwo sprawiło, że szybciej do niej przysiadłem, a gdyby nie to, pewnie pojawiłaby się nieco później...
Cieszę się niezmiernie z naszego zwycięstwa, bowiem nie jest tak łatwo, przebić się przez wyspiarskim mur obronny, w tym przypadku Irlandii Północnej, a naszym chłopakom to się udało..
Wielki brawa dla nich...:)

Ludzie odchodzą...
...a ziemia, po której stąpali, miejsca, w których przebywali, budynki, miejsca, w którym przyszło im żyć, nie zostały dotknięte piętnem czasu, który porywa ludzi, który sprawia, że przymijają..., że odchodzą...
...zostają na swoich stanowiskach, twardo przytwierdzone do ziemi..., a my ludzie odchodzimy od nich, opuszczamy je, zmierzając do przodu, ku swoim celom, marzeniom, pragnieniom...
Jednak, gdy czasu trochę upłynie, gdy swoje życie już trochę przeżyjemy, gdy te miejsca zostawione jedynie naszej pamięci, zacznął jej coraz bardziej się naprzykrzać, przypominać o sobie, dotykać w myślach wspomnień..., wtedy prędzej czy później do nich wrócimy. Nie odzyskamy wewnętrznego spokoju, dopóki nie odwiedzimy tych miejsc, tych sentymentalnych symboli naszej przeszłości, naszego dzieciństwa, naszej młodości...
...dla jednych będzie to jakaś ławeczka, przy rzece, obok drzewa, a dookoła cisza, przyroda i harmonia śpiewu ptaków, a dla innych jakieś miejsce, z którego rozciąga się widok na jakiś urokliwy pejzarz..., znajdzie się jeszcze ktoś, kto swoje sentymentalne miejsce będzie wiązał z jakimś określonym wydarzeniem, bliskim jemu sercu, które choć przeminęło, to mimo wszystko zostawiło jakiś ślad na duszy...
Jestem pewny, że każdy ma takie miejsce, głęboko ukryte w swojej pamięci. Są ludzie, którzy nie przywiązują do tego większej wagi, ale chcę wierzyć, że jest ich zaledwie mała garstka..., a w tej małej garstce, niech znajdą się również tacy, którzy na zewnątrz zaprzeczają tym sentymentalnym uniesieniom, a gdzieś tam w środku do nich wracają...
Lecz to już nie moja rzecz..., ważne, że ja mam swoje miejsca, które często w wyobraźni odwiedzam, które w potrzebnych ku temu chwilach, pozwalają przywołać czas, kiedy człowiek czuł się lepiej...
Zdarza się także, że przepłnieni szczęściem wracamy do smutnych chwil naszego życia, by wstrzyknąć w to szczęście troszkę melancholii, pewnego rodzaju refleksji, zadumy nad czymś ważnym...Człowiek każdego dnia walczy o szczęście dla siebie, ale nie można zapomnieć, że oprócz niego jest także smutek, cierpienie, jakieś wewnętrzne rozdarcie i nawet gdy jest nam dobrze, warto się czasem posmucić, by to szczęście przy sobie jak najdłużej zatrzymać, by nie zapomnieć, że droga ku nie mu, nie zawsze była usłana różami...

A poza tym książka porusza bardzo wiele kwestii, moralnych dylematów, odniesień do filozofii życia, każdy znajdzie w niej swoje wartości. Jest jednak jeszcze coś, o czym warto wspomnieć i nadać tejże refleksji własny bieg..., otóż ta książka wielokrotnie, na przykładzie swoich postaci uświadomi czytającym jak ważne są chwile spędzone z naszymi bliskimi. Dzień mija za dniem, rozmowa, spotkanie czekają na kolejne swoje okazje. Utrata każdej szansy do wspólnie przeżytej z kimś chwili jest naszą osobistą porażką. Może nie przynieść dla naszej codzienności większych konsekwencji, ale pozostawi na naszej duszy smutek, żal, złośc na własną ignorancję..., na zlekceważenie czasu, który przeznaczyliśmy na spędzenie go z dala od tego kogoś, kogo już nie zobaczymy..., bo odszedł od nas na zawsze...
Nie wiadomo przecież jak wiele czasu zostało nam i naszym bliskim, i dlatego nie warto łudzić się, że jeszcze ze wszystkim zdążymy, gdyż może to się kiedyś, przeciwko nam obrócić. Zadbajmy o to, by nie tworzyć takich chwil, po których kiedyś, po latach zostanie jedynie smutek, żal i pustka...
Wszystko tkwi w naszych rękach...

"Całymi latami wyrzucałem sobie (...)dlaczego tak łatwo przegapiamy nieliczne naprawdę ważne momenty w życiu, a później marnujemy resztę rozpaczliwej egzystencji na bezowocne próby ich odzyskania."
Jaume Cabre - "Cień eunucha"

Jaume Cabre zaczarował mnie wartością swoich słów, swoich przemyśleń, wyjątkowością, charyzmą własnej narracji. To coś bezcennego. Te słowa zostają w człowieku, odciskają piętno na jego świadomości, zmieniają jego myślenie, pozwalają przypomnieć sobie o przeszłości własnego życia, to, co było nim dobre, ale także te rzeczy, które podcięły nam skrzydła, które sprawiły, że upadliśmy.
Na każdej stronie czuć pasję, bijącą z wnętrza autora. Ta książka nie powstała od tak sobie. Ona zrodziła się z wnętrza jego duszy. Nie sposób tego nie dostrzec...
Ta książka żyje i oddycha jego wspomnieniami, jego doświadczeniem, jego młodością, dojrzałością, jego przeżytym życiem.
Mam nadzieję, że pod równie wielkim wrażeniem będę po przeczytaniu jego pozostałych książek, "Głosy Pamano", "Wyznaję"..., które skradły duszę i serca wielu czytelników... Są na szczęście w mojej skromnej domowej biblioteczce i chciałbym by podobnie jak "Cień eunucha" stały się moim bezcennym skarbem, wartością niezmierzoną...

Na wstępie korzystając z okazji chciałem pogratulować naszym chłopakom zwycięstwa nad Irlandią Pólnocną. Utarli trochę nosa wszystkim niedowiarkom, ignorantom. Po cichu na to liczyłem. Bardzo chciałbym, aby z równie dobrej strony zatrzymali niemiecką machinę oblężniczą..., by Lewandowski, Krychowiak, Milik i spółka pokazali naszym sąsiadom, że stanowimy siłę, z którą trzeba...