„Dotarłem do tego miejsca morzem, na łodzi należącej do położonego na wyspie więzienia. W ruch wprawiała ją załoga złożona z więźniów. Ich biało-beżowe pasiaki sprawiały, że wyglądali jak wyblakłe tygrysy” [Karol Dickens, Notatki z podróży do Ameryki”]

W 1842 roku Karol Dickens przybywa do Ameryki na sześciomiesięczne tournée. Cieszący się całkiem sporą sławą pisarz postanawia wykorzystać ten czas, by jeszcze bardziej nagłośnić problemy społeczne związane z biedą, nierównością społeczną. Zanim jednakże je zacznie, otrzyma anonimowy list, który nakłania go do odwiedzenia Wyspy Backwella. Zaintrygowany, postanawia spędzić tam dwa tygodnie, a jego przewodniczką zostaje pielęgniarka Anne Radcliffe.

Na niewielkiej wyspie, gdzie znajduje się przytułek dla ubogich, więzienie oraz szpital psychiatryczny, panoszy się Niesprawiedliwość. Dyrektor Scraugh niczym istny Scrooge – o przydomku zresztą za chwilę - oszczędza, gdzie tylko się da, dlatego zesłańcy na wyspę mogą pomarzyć o gorącym posiłku. Z kolei przełożona pielęgniarek, panna Grady, zdaje się lubować w zadawaniu słabszym cierpienia. Karol Dickens z minuty jest coraz bardziej przerażony stanem ośrodka, a wraz z nim i czytelnicy.

„-Powiem, że to moja ojczyzna, gdy będzie sprawiedliwa. By poczuć się jak w domu, potrzebuję jedynie sprawiedliwości.
Właśnie wtedy Karol zrozumiał, że Anne nigdy nie opuści Wyspy Blackwella.”

„Legenda niemej wyspy” to powieść niepozorna. Książka, którą można z łatwością pominąć na półce, odłożyć na bok i o niej zapomnieć. Ani autorka nie jest znana ani tytuł czy też opis nie przykuwają uwagi potencjalnego czytelnika. Tymczasem wystarczy przeczytać pierwsze zdania, by zobaczyć jak bardzo owe pierwsze wrażenie jest mylne.

Oto zdarzyło się coś, czego coraz rzadziej można doświadczyć w literaturze. Używając znanego nazwiska, praktycznie nierozpoznawalnego fragmentu historii USA i swojej własnej fantazji, Vanessa Montfort stworzyła zjawiskową powieść, nie dającej się wyrzucić z pamięci. Każdy pokocha wykreowanego przez nią Karola Dickensa – Wielkiego Moralistę. A także czarodzieja – który potrafi rozbudzić wyobraźnię, stworzyć coś z niczego, przekonać więźniów, że znajdują się w Nowym Jorku, a nie na zapomnianej przez Boga wyspie. Wreszcie – marzyciela i idealistę przekonanego, że jego historie zmienią świat. Tak, ten Dickens pasuje do wyobrażeń, do człowieka, jakim był.

Jednocześnie autorka rozpisała bohaterów tak, że każde jest odzwierciedleniem którejś z dickensonowskiej powieści. Zresztą odniesień do jego twórczości jest wiele. Choćby tworzenie przez Karola „Opowieści wigilijnej”, która nota bene pełni w „Legendzie niemej wyspy” dość znaczną rolę. Wielbiciele jego twórczości będą mieć niezłą zabawę odnajdując kolejne nawiązania.

„Cóż to za okrutny człowiek! Co to mają być za sposoby! Na miłość boską! Jak ci nieszczęśnicy mogą żyć w takich warunkach. Brutale staną się jeszcze bardziej brutalni, cierpiący na depresję będą próbowali się zabić, a niezrównoważeni psychicznie zupełnie postradają zmysły”

„Legenda niemej wyspy” to niezwykła literacko podróż po świecie jakby żywcem wyjętym z jednej z powieści Dickensa. Autorka ukazuje wielki kunszt pisarski – aż dziw, że w Polsce jej nazwisko pojawia się dopiero za sprawą trzeciej napisanej przez nią powieści. Cóż, należy mieć nadzieję, że wkrótce czytelnik będzie mieć okazję przeczytać i inne jej książki.

Opinia także na: http://recenzjeksiazek.natemat.pl/176159,legenda-niemej-wyspy

„Dotarłem do tego miejsca morzem, na łodzi należącej do położonego na wyspie więzienia. W ruch wprawiała ją załoga złożona z więźniów. Ich biało-beżowe pasiaki sprawiały, że wyglądali jak wyblakłe tygrysy” [Karol Dickens, Notatki z podróży do Ameryki”]

W 1842 roku Karol Dickens przybywa do Ameryki na sześciomiesięczne tournée. Cieszący się całkiem sporą sławą pisarz...