Biorąc pod uwagę jakość dotychczasowej twórczości Harrisa, pozycja ewidentnie pisana na kolanie i na zamówienie. Czyta się bezboleśnie, treść wchodzi bez popitki, ale wrażenia z lektury marne. Mnie, osobiście, zirytowały dwie rzeczy: po pierwsze „egzotyka fabularna”. Rodzinny zamek, ciotka Japonka, wymachiwanie kataną – brakowało jeszcze wujka Eskimosa i brata bliźniaka z Wysp Owczych. Drugie moje „ale” odnosi się do zabiegu, który w przypadku tego typu historii przejadł mi się zupełnie i irytuje mnie niepomiernie, a który sam Hannibal określił w „Milczeniu Owiec” mianem „założenia moralnych pieluszek”. W „Hannibalu po drugiej stronie maski” nasz ulubieniec zostaje w typowo hollywoodzki sposób wybielony i uszlachetniony: żaden z niego socjopatyczny geniusz zbrodni, po prostu kolejny „mroczny mściciel”, który byłby wcale fajnym, dobrym chłopaczkiem, gdyby nie jeden brzemienny w skutkach incydent. Żadnej stopniowej degeneracji psychiki na skutek obcowania z ojcem alkoholikiem, nadopiekuńczą matką, życiowych niepowodzeń czy czegoś, co z reguły czyni z ludzi psychopatów – ot, po prostu kolejna wydumana historyjka o małym aniołku, którego sielankę przerwał niewdzięczny los, w skutek czego wspomniany aniołek wyrusza w świat by zło zwalczać złem. Po lekturze tej książki sympatia czytelnika do Lectera idzie w górę jak poziom rtęci w trzymanym nad palnikiem kuchennym termometrze, z tym że dla mnie taka ilość sympatii jest już niestrawna. Wolę jednak widzieć w tej postaci genialnego psychopatę niźli kolejnego Batmana, a „Hannibal po drugiej stronie maski” bynajmniej mi tego nie ułatwia.

Biorąc pod uwagę jakość dotychczasowej twórczości Harrisa, pozycja ewidentnie pisana na kolanie i na zamówienie. Czyta się bezboleśnie, treść wchodzi bez popitki, ale wrażenia z lektury marne. Mnie, osobiście, zirytowały dwie rzeczy: po pierwsze „egzotyka fabularna”. Rodzinny zamek, ciotka Japonka, wymachiwanie kataną – brakowało jeszcze wujka Eskimosa i brata bliźniaka z...