Jak zwykle przepadam za literaturą francuską okresu ancien regime'u, tak nie zdarzyło mi się jeszcze przeczytać czegoś, co byłoby tak płaskie i banalne. Akcja tej sztuki zasadza się na rozprawie, w czasie której bogowie olimpijscy decydują, które rodzaj miłości najlepiej przydać żeniącemu się arystokracie, prawdopodobnie odbiorcy tego cudu literackiego.
Amor sportretowanej jest tutaj jako patetyczny kochanek ocierający się o śmieszność, u którego głębia uczucia objawia się tylko nieśmiałością i szacunkiem. Najwidoczniej autor tylko tyle miał do powiedzenia o miłości, co wnikliwemu czytelnikowi nasuwa pytanie, po co w ogóle porwał się na taki temat. Eros z kolei sportretowany jest jako cyniczny lekkoduch i bawidamek, o którym również trudno powiedzieć, że mógłby wnieść do życia cokolwiek dobrego.
Całość oczywiście kończy się łatwym do przewidzenia konceptem - bogowie z obu Miłości wybiorą to, co najlepsze i obdarzą tym młodych małżonków. Konia z rzędem temu, kto wie, co by to mogło być.

Podobno Marivaux był jednym z najbardziej popularnych autorów scenicznych XVIII-wiecznej Francji. Trzeba pecha, żeby ze wszystkich prac przekładu doczekała się właśnie ta szmira.

Jak zwykle przepadam za literaturą francuską okresu ancien regime'u, tak nie zdarzyło mi się jeszcze przeczytać czegoś, co byłoby tak płaskie i banalne. Akcja tej sztuki zasadza się na rozprawie, w czasie której bogowie olimpijscy decydują, które rodzaj miłości najlepiej przydać żeniącemu się arystokracie, prawdopodobnie odbiorcy tego cudu literackiego.
Amor sportretowanej...