Francuski pisarz i dramaturg urodzony w Paryżu. Uważany za najwybitniejszego dramaturga francuskiego XVIII wieku. Pisał komedie dla Comédie-Française i Comédie-Italienne w Paryżu. Najważniejsze z jego dzieł to: Igraszki trafu i miłości (Le Jeu de l'Amour et du Hasard) i Les Fausses Confidences. Opublikował też wiele esejów oraz niedokończone powieści Życie Marianny oraz Kariera wieśniaka. Jego ojciec był normandczykiem i finansistą o nazwisku Carlet (zmienił je potem na Chamblain, a jeszcze później na Marivaux). Mieszkał z rodziną w Limoges i Riom w Owernii, gdzie kierował mennicą.
Marivaux miał napisać swą pierwszą komedię Père prudent et equitable w wieku 18 lat, choć nie opublikował jej aż do roku 1712, gdy miał lat 24. Z początku interesowała go przede wszystkim powieść. Od 1713 do 1715 napisał trzy: Effets surprenants de la sympathie; La Voiture embourbée, i jedną książkę o trzech tytułach: Pharsamon, Les Folies romanesques i Le Don Quichotte moderne. Są one inspirowane hiszpańską literaturą pikarejską i barokową heroiczną literaturą francuską.
Parodiował Homera, biorąc przykład z Antoine Houdar de la Motte, mistrza paradoksu. Przyjaźń z nim otworzyła przed Marivaux podwoje najważniejszej ówczesnej gazety francuskiej Mercure de France, zaczął pisać do niej artykuły w 1717 roku. Artykuły zdradzały już pierwsze oznaki tzw. marivaudage, charakterystycznej dynamiki dialogów postaci ze sztuk Marivaux.
Wczesne lata dwudzieste to ważny okres w życiu Marivaux; napisał wówczas komedię (szczątkowo zachowaną) L'Amour et la vérité, inną komedię Arlequin poli par l'amour i tragedię, która nie odniosła sukcesu, pod tytułem Annibal (druk 1737). W roku 1721 poślubił pannę Martin, która wkrótce zmarła. Stracił też swe oszczędności w spekulacjach związanych z "planem Missisipi". Odtąd mógł się utrzymywać tylko z tego, co napisał.
Marivaux miał związki z najlepszymi teatrami: tragedię Annibal wystawiono w Comédie-Française, a komedię Arlequin poli w Comédie-Italienne. Udało mu się też założyć własną gazetę Spectateur Français, której był jedynym autorem. Wydawał ją przez dwa lata, w końcu zaprzestał, ponieważ nie umiał pracować systematycznie.
Marivaux napisał od 30 do 40 dramatów, z których najlepsze to Surprise de l'amour (1722),Triomphe de Plutus (1728),Igraszki trafu i miłości (1730),Les Fausses confidences (1737),wszystkie wystawione w Comédie-Italienne, Le Legs (1736) - w Comédie-Française. W przerwach powracał do dziennikarstwa. L'Indigent philosophe pojawił się po raz pierwszy w roku 1727, a Le Cabinet du philosophe w 1734. Oba periodyki jednak upadły z tego samego powodu co Spectateur Français.
W roku 1731 Marivaux opublikował pierwsze dwie części powieści Życie Marianny. W sumie w ciągu wielu lat wydał 11 części, lecz nigdy jej nie ukończył. W roku 1735 wydał Karierę wieśniaka (tej również nie ukończył). Marivaux został członkiem Académie française w roku 1742. Przez następne 20 lat pisywał do Mercure, pisał dramaty i refleksje.
- (...) Cały świat zrozumie fakta, czyny.
- Tak, wszyscy po trochu uprawiają gesty.
- A czują nie wszyscy. Są serca tak materialne, że pojmu...
- (...) Cały świat zrozumie fakta, czyny.
- Tak, wszyscy po trochu uprawiają gesty.
- A czują nie wszyscy. Są serca tak materialne, że pojmują uczucie dopiero wówczas, gdy je przenieść na kanwę bardzo zrozumiałą.
To prawdziwy paradoks, że "Kariera wieśniaka", stanowiąca jakoby przełom w powieści francuskiej w stosunku do nieznacznie poprzedzających ją "Przypadków Idziego Blasa" Lesage'a, a to za sprawą kroku w stronę realizmu i prawdopodobieństwa oraz uczynienia głównym bohaterem młodzieńca o chłopskim rodowodzie, zestarzała się od swojej poprzedniczki znacznie gorzej. Gdy bowiem powieść łotrzykowska, poprzez swe pokrewieństwo z powiastką filozoficzną, może przynajmniej fragmentami rościć sobie pretensje do uniwersalnego charakteru, dzieło Marivaux stanowi jedynie źródło rozrywki. Na siłę można się tu doszukać krytyki społecznej i zapowiedzi mającej nastąpić za półwiecze Rewolucji Francuskiej; akcenty te są jednak słabe i nikną wśród bezpretensjonalnych przygód tytułowego wieśniaka, bez wysiłku podbijającego Paryż, a w szczególności jego damy, swą prostodusznością oraz urodą.
Amor i Kupido to bogowie miłości na Olimpie. Amor jest uosobieniem tkliwości, heroizmu i poświęcenia. Natomiast Kupido uosabia odwagę, krótkotrwałą przyjemność i przyprószenie rozumu. Z jego poczynań wynikają zamieszanie, zdrady i rozwody. Z tego względu większość bogów nie chce Kupida na przyjęciu z powodu narodzin syna władcy bogów Jowisza, woleliby aby to Amor patronował jego życiu. Jednak zanim to nastąpi, postanawiają aby Minerwa i Cnota wysłuchały mów obu bogów miłości i zdecydowały kogo ostatecznie zaprosić na urodziny syna Jowisza. Jaką decyzję podejmie Minerwa?
Dobra, krótka komedia, napisana w XVIII w. Zawiera dużo odniesień do antyku. Nie da się ukryć, że za postawami bogów, ich cechami charakterystycznymi i wypowiedziami kryją się postawy ludzkie. Autor podejmuje tu tematykę społeczną i obyczajową. Wydaje mi się, że mało straciła na aktualności, dlatego uważam dzieło za ponadczasowe.