Książka nie jest zła, ale też nie jest dobra. Ślepota jest problemem, który wymaga dużo pracy, aby napisać o nim książkę. Czytałam ,,Światło, którego nie widać" i dzięki tej książce pokochałam niewidomych ludzi. Tutaj mi brakowało tego życia człowieka, który nie widzi. Głównie wszystko opierało się na wyobraźni,a gdzie reszta? Jakim cudem Lilka podchodzi do ojca i siada obok niego na krześle, skoro nic nie widzi? Dlaczego gdy chodzi nie używa laski? Często miałam wątpliwości, co do stanu jej wzroku. Pewnie gdybym nie czytała książki o niewidomym bohaterze, moja opinia byłaby inna.
Po drugie dialogi, które absolutnie nie są naturalne, bo kto powiedział, by nagle: ,,Syzyfowe prace", albo ,,Zasięgnąłem języka"? Ludzie teraz tak nie mówią. Poza tym Tomek zachowuje się jakby był jakimś nauczycielem, uczącym życia. To w ogóle nie jest naturalne.
Po trzecie Tomek, który niby jest niegrzecznym chłopcem i jest dupkiem, ale on wydaje się być miłym. Jakim cudem on jest tym niegrzecznym? W tej książce szczytem okropności jest nie powiedzenia, na co idą do kina.
Książkę oceniłabym dużo słabiej, gdyby nie zakończenie, które po prostu uwielbiam. Zaskakuje i jest na prawdę niezwykłe. Do tego dochodzi prolog, który absolutnie uwielbiam.

Książka nie jest zła, ale też nie jest dobra. Ślepota jest problemem, który wymaga dużo pracy, aby napisać o nim książkę. Czytałam ,,Światło, którego nie widać" i dzięki tej książce pokochałam niewidomych ludzi. Tutaj mi brakowało tego życia człowieka, który nie widzi. Głównie wszystko opierało się na wyobraźni,a gdzie reszta? Jakim cudem Lilka podchodzi do ojca i siada...