Tym razem Moore zarzuca eksperymenty na rzecz czytelnej fabuły i - paradoksalnie - otrzymujemy najgorszy tom serii. Niby dużo się tu dzieje, ale cóż z tego, skoro tych bohaterów nie sposób pokochać, czy choćby im kibicować? Poprzednie, narracyjnie zakręcone tomy nie stworzyły odpowiednich warunków, by czytelnik mógł się zżyć z bohaterami, stąd zwieńczenie ich losów nie niesie ze sobą praktycznie żadnego ładunku emocjonalnego. Szkoda, wielka, wielka szkoda.

Więcej o komiksach piszę na fb.com/polishpopkulture

Tym razem Moore zarzuca eksperymenty na rzecz czytelnej fabuły i - paradoksalnie - otrzymujemy najgorszy tom serii. Niby dużo się tu dzieje, ale cóż z tego, skoro tych bohaterów nie sposób pokochać, czy choćby im kibicować? Poprzednie, narracyjnie zakręcone tomy nie stworzyły odpowiednich warunków, by czytelnik mógł się zżyć z bohaterami, stąd zwieńczenie ich losów nie...

Umówmy się, Alan Moore w pewnym momencie swojej kariery wziął zakręt i powoli zaczął zjadać własny ogon. Ale zanim paszcza węża połączy się z jego zakończeniem, to jeszcze dużo wody w Tamizie upłynie. Moore będzie nam nadal dostarczał co najmniej dobrych komiksów. Nie wybitnych, nie rewelacyjnych, nie takich jak kiedyś. Po prostu dobrych. Kiedyś wszystkie smaczki, nawiązania do literatury i filmu były dodatkiem do świetnej opowieści. Obecnie wydaje się, że są nieraz dla tego autora ważniejsze. Tutaj potwór z laguny, tam niemiecki film pt. Metropolis, a siam coś, o czym nawet nie słyszeliśmy, ale Moore gdzieś tam wynalazł opowieść groszową w odmętach londyńskiej biblioteki i też ją włożył do dzieła. Taki klimat. Ale czyta się nadal dobrze, jest przygoda, można się pobawić w wyszukiwanie wspomnianych nawiązań, a postacie są żywe i dobrze napisane.

Umówmy się, Alan Moore w pewnym momencie swojej kariery wziął zakręt i powoli zaczął zjadać własny ogon. Ale zanim paszcza węża połączy się z jego zakończeniem, to jeszcze dużo wody w Tamizie upłynie. Moore będzie nam nadal dostarczał co najmniej dobrych komiksów. Nie wybitnych, nie rewelacyjnych, nie takich jak kiedyś. Po prostu dobrych. Kiedyś wszystkie smaczki,...

Ostatni tom samodzielnych historii z Kapitan Nemo. Tym razem akcja przenosi się do lat 70. XX. w., kiedy to ponad osiemdziesięcioletnia Janni razem z kompanami udaje się na wyprawę do Ameryki Południowej by zmierzyć się z dawnymi wrogami. Nareszcie scenarzysta sobie trochę poszalał – pomieszał różne fikcyjne motywy by stworzyć naprawdę wybuchową mieszankę – nie będę zdradzał szczegółów, ale powiem tylko, że pojawiają się naziści, dinozaury i piękne kobiety. Nie każdemu może oczywiście przypaść do gustu takie wymieszanie tandety, ale ja osobiście bawiłem się niemal tak dobrze jak na filmach z serii o Indianie Jonesie. Szczególnie w pamięć zapadła mi postać Hugo Coghlana –niesamowicie silny ochroniarz z zasadami. Główną rzeczą, którą psuje odbiór komiksu jest warstwa graficzna – tym razem Kevin O’Neill się nie postarał i jest wiele niedokładnych rysunków, a część bohaterów wygląda jak jakieś pokraki. Jednakże kadr ze zbiorowiskiem pewnych potworów wygląda naprawdę świetnie. Szkoda też, że wbrew tytułowi nie ujrzeliśmy Spectrali. Ogólnie, najlepszy tom z trzech, chociaż graficznie taki sobie.

Ostatni tom samodzielnych historii z Kapitan Nemo. Tym razem akcja przenosi się do lat 70. XX. w., kiedy to ponad osiemdziesięcioletnia Janni razem z kompanami udaje się na wyprawę do Ameryki Południowej by zmierzyć się z dawnymi wrogami. Nareszcie scenarzysta sobie trochę poszalał – pomieszał różne fikcyjne motywy by stworzyć naprawdę wybuchową mieszankę – nie będę...

krótka historia graficzna, pokazująca koniec najniebezpieczniejszej babci na świecie. mimo, że przeczytałam ją bez znajomości jej uniwersum , orientowałam się w fabule

krótka historia graficzna, pokazująca koniec najniebezpieczniejszej babci na świecie. mimo, że przeczytałam ją bez znajomości jej uniwersum , orientowałam się w fabule