Ile bolesnych życiorysów może przyjąć naraz jeden wrażliwy czytelnik? W tej książce jest ich mnóstwo – każda strona podbija stawkę, ukazując coraz to nowe traumy, smutne historie i dramaty. Tak, od tego trzeba zacząć.

Powieść jest zbiorem epizodycznych wspomnień, poprzeplatanych z rozmowami z pacjentami szpitala psychiatrycznego. Każdy z nich snuje swoją opowieść i niemal każda rani do żywego. W pewnym momencie stwierdziłam, że to za dużo. Przecież ja nie dam rady udźwignąć tyle ludzkiego cierpienia. Ale to był chwilowy kryzys. Dokończyłam czytać parę dni później i nie czuję się aż tak przeciążona, jak przeczuwałam, że będę.

Ach, ale ten język! Jak ta książka jest napisana! Pięknie! Znalazłam swoje fragmenty, takie, które naprawdę ukochałam i zaznaczyłam znacznikami.

Tych ciepłych wspomnień jest dużo mniej niż tych bolesnych. Jednak cieszę się bardzo, że one tam są. Zdejmują z czytelnika te negatywne emocje (poczucie niezgody, wściekłość, smutek),by odnaleźć się w objęciach świata i chociaż na chwilę przypomnieć sobie, że życie potrafi być piękne.

Ile bolesnych życiorysów może przyjąć naraz jeden wrażliwy czytelnik? W tej książce jest ich mnóstwo – każda strona podbija stawkę, ukazując coraz to nowe traumy, smutne historie i dramaty. Tak, od tego trzeba zacząć.

Powieść jest zbiorem epizodycznych wspomnień, poprzeplatanych z rozmowami z pacjentami szpitala psychiatrycznego. Każdy z nich snuje swoją opowieść i niemal...

Nie rozumiem skąd taka niska ocena. Książka jest fascynująca pod każdym względem. Czyta się ją z przyjemnością (ja sobie ją dawkowałam chociaż dałoby się ją przeczytać jednym tchem)krótkie historie, znakokita fabuła,opisy niektórych przypadków dają do myślenia. Jest to pozycja która siedzi w głowie długo po przeczytaniu. Smutna a zarazem piękna

Nie rozumiem skąd taka niska ocena. Książka jest fascynująca pod każdym względem. Czyta się ją z przyjemnością (ja sobie ją dawkowałam chociaż dałoby się ją przeczytać jednym tchem)krótkie historie, znakokita fabuła,opisy niektórych przypadków dają do myślenia. Jest to pozycja która siedzi w głowie długo po przeczytaniu. Smutna a zarazem piękna

Niebanalna, choć często można odczuć, iż zbyt zagmatwana. Przedstawione historie z lekarskiej praktyki głównej bohaterki przeplatają się z retrospekcją własnego życia, co może niektórym utrudnić czytanie jak i odnajdywanie sensu każdej przedstawianej historii.. Mimo to, książka mi się podobała, niejednokrotnie skłoniła do refleksji nad ludzką psychiką, jej wytrzymałością, ilością możliwych do przeżycia, różnorodnych, często niełatwych zdarzeń jak i wyborów, którymi kierujemy się we własnym życiu.

Niebanalna, choć często można odczuć, iż zbyt zagmatwana. Przedstawione historie z lekarskiej praktyki głównej bohaterki przeplatają się z retrospekcją własnego życia, co może niektórym utrudnić czytanie jak i odnajdywanie sensu każdej przedstawianej historii.. Mimo to, książka mi się podobała, niejednokrotnie skłoniła do refleksji nad ludzką psychiką, jej wytrzymałością,...

Sam początek książki, te pierwsze kilka "części" trochę zbijało mnie z tropu. Nie do końca mogłam się odnaleźć w tej narracji, w tych przeskokach czasu zwłaszcza, że autorka ani razu nie mówi wprost (albo chociaż sugeruje) jaki rok mamy, ile lat ma główna bohaterka. To najczęściej wnioskujemy z kontekstu. W miarę czytania coraz lepiej poznajemy zarówno Zuzannę, jej otoczenie, dowiadujemy się o niej nowych rzeczy. W dalszym ciągu skaczemy, wątki z młodzieńczych lat, przeplatają się z tymi, kiedy Zuzanna jest dojrzałą kobietą. A wśród tych wątków historie pacjentów. Te, nie ukrywam, bardzo mnie wciągały, ciekawiły. Bo ile osób, tyle najróżniejszych ludzkich problemów. Myślę, że autorka całkiem trafnie oddała różne "modele" rodzin lat 70', 80', 90', tamtejsze problemy, realia. Chociaż nie są one aż tak eksponowane, autorka nie bije nas tym po twarzy.
Książkę czytało mi się szybko, przyjemnie, czasem rzeczywiście zdarzały się bardzo "kwieciste" wątki, kiedy autorka naprawdę szalała z językiem. Poza tym główna bohaterka zapada w pamięć, ze swoją historią, problemami, z którymi się musiała zmierzyć, bardzo łatwo ją polubić. A co za tym idzie - współczuć.

Sam początek książki, te pierwsze kilka "części" trochę zbijało mnie z tropu. Nie do końca mogłam się odnaleźć w tej narracji, w tych przeskokach czasu zwłaszcza, że autorka ani razu nie mówi wprost (albo chociaż sugeruje) jaki rok mamy, ile lat ma główna bohaterka. To najczęściej wnioskujemy z kontekstu. W miarę czytania coraz lepiej poznajemy zarówno Zuzannę, jej...

Ciekawa książka. Dla osób, które interesuje obszar psychiatrii, funkcjonowanie chorych psychicznie osób. Należy jednak czytać ją w pełnym skupieniu, jest ciężka, czyta się ją dosyć powoli. Napisana chaotycznie i czasami nie można wręcz zrozumieć o co chodzi Autorce. 5/10

Ciekawa książka. Dla osób, które interesuje obszar psychiatrii, funkcjonowanie chorych psychicznie osób. Należy jednak czytać ją w pełnym skupieniu, jest ciężka, czyta się ją dosyć powoli. Napisana chaotycznie i czasami nie można wręcz zrozumieć o co chodzi Autorce. 5/10

Ta książka zafascynowała mnie pod względem narracji, która przedstawia wewnętrzny świat ludzi borykających się z zaburzeniami psychicznymi. Zawsze chciałam zajrzeć do głowy tych osób, które nerwowo się kołyszą, omiatają przestrzeń przerażonym wzrokiem, nie odnajdują się w narzuconej rzeczywistości... Ta książka uchyla drzwi do innych światów dając przy okazji sporo refleksji.

Ta książka zafascynowała mnie pod względem narracji, która przedstawia wewnętrzny świat ludzi borykających się z zaburzeniami psychicznymi. Zawsze chciałam zajrzeć do głowy tych osób, które nerwowo się kołyszą, omiatają przestrzeń przerażonym wzrokiem, nie odnajdują się w narzuconej rzeczywistości... Ta książka uchyla drzwi do innych światów dając przy okazji sporo refleksji.

To zapis życia dorastającej i kształtującej się dziewczyny, a potem kobiety, córki, matki, wykonującej zawód psychologa i psychoterapeuty.

Autorka przeplata historie życia głównej bohaterki z osobami, które spotkała w życiu prywatnym i zawodowym. Z perspektywy trudno czasem rozdzielić, które życiorysy są bardziej dramatyczne.

Książka zmusza do zastanowienia i refleksji nad różnorodnością wątków, które porusza. Ról, sytuacji, które wymusza na człowieku życie.

Największym atutem jest tutaj brak oceny przy opisywaniu różnych, czasem trudnych sytuacji wielu osób z chorobami psychicznymi. A także owocne ukazanie zawiłości życiorysów ludzi pracujących w zawodzie pomocowym, czesto nie mniej wypełniony bólem, samotnością. Warto po nią sięgnąć i zagłębić się w ten świat.

To zapis życia dorastającej i kształtującej się dziewczyny, a potem kobiety, córki, matki, wykonującej zawód psychologa i psychoterapeuty.

Autorka przeplata historie życia głównej bohaterki z osobami, które spotkała w życiu prywatnym i zawodowym. Z perspektywy trudno czasem rozdzielić, które życiorysy są bardziej dramatyczne.

Książka zmusza do zastanowienia i refleksji...

Dawno nie zdarzyło się, żeby jakaś książka tak mnie zaskoczyła. Spodziewałam się zupełnie czegoś innego... Nie jest to jednak rozczarowanie, bo dostałam jedną z najlepszych powieści, jakie zdarzyło mi się ostatnio przeczytać. Oniryczna i subtelna, a jednocześnie brutalna. Piękno języka i nielinearna narracja czynią tę książkę wyjątkową. Nie lubię porównań, ale "Wszystkie kolory snów" kojarzą mi się z prozą Majgull Axelsson - niełatwą w odbiorze, ale jednocześnie na pierwszym miejscu stawiającą fabułę i udowadniającą, że dobra literatura nie musi być niezrozumiała i że język może być jednocześnie prosty i poetycki, pozbawiony wulgarności i plastyczny. Wielką zaletą książki Urszuli Jaworskiej jest też wprowadzenie historii pacjentów Zuzanny, co czyni tę powieść interesującą nie tylko dla miłośniczek literatury kobiecej, ale też dla zainteresowanych wątkiem choroby psychicznej. Wielkie brawa dla Autorki!

Dawno nie zdarzyło się, żeby jakaś książka tak mnie zaskoczyła. Spodziewałam się zupełnie czegoś innego... Nie jest to jednak rozczarowanie, bo dostałam jedną z najlepszych powieści, jakie zdarzyło mi się ostatnio przeczytać. Oniryczna i subtelna, a jednocześnie brutalna. Piękno języka i nielinearna narracja czynią tę książkę wyjątkową. Nie lubię porównań, ale...

Teraz wiem, że podjęłam dobrą decyzję aby nie iść na psychologię. Chyba nie zniosłabym ciężaru smutku i cierpienia innych ludzi na swoich plecach.

Piękna książka. Jednocześnie potwornie smutna.

Teraz wiem, że podjęłam dobrą decyzję aby nie iść na psychologię. Chyba nie zniosłabym ciężaru smutku i cierpienia innych ludzi na swoich plecach.

Piękna książka. Jednocześnie potwornie smutna.

Poruszająca.

Poruszająca.